Η ζωή του Χριστού μέσα από πίνακες μεγάλων ζωγράφων

ΠΗΓΗ: θρησκευτικά...ζωής!!! -   ιστολόγιο "λογομνήμων..."

Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα: “Η Βάπτιση του Χριστού”
Λουσμένος σ’ ένα ομοιόμορφο και διάχυτο φως, που σχεδόν καταργεί τις σκιές, ο Χριστός αποκτά την ιεροπρέπεια αρχαίου ειδώλου λαξευμένου σε ελεφαντόδοντο ή αλάβαστρο. Ο ζωγράφος τον έχει απομονώσει σε μια ιερή και απαραβίαστη σφαίρα. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, που ενώ τελεί το μυστήριο δείχνει να αποτραβιέται, σαν να μην μπορεί να περάσει το κατώφλι ανάμεσα στο γήινο και το θεϊκό.

Πάολο Βερονέζε: “Ο Χριστός και η Σαμαρείτιδα”

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: “Η εκδίωξη των εμπόρων από τον ναό”

Ο Χριστός, με μια αποφασιστική χειρονομία, χωρίζει τους κολασμένους στα αριστερά από τους εκλεκτούς στα δεξιά. Ο διαχωρισμός τονίζεται από την παλαδιανή αρχιτεκτονική του βάθους. Μπροστά από το τόξο τοποθετείται ο Χριστός, ενώ τα δυο ανάγλυφα ανάμεσα στους κίονες αντιστοιχούν στις δύο πλευρές της σύνθεσης: Στα αριστερά η εκδίωξη του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο απηχεί τη βίαιη χειρονομία του Χριστού που κρατάει το μαστίγιο. 

Ραφαήλ: “Η Μεταμόρφωση του Ιησού”

Στο κέντρο του τέλειου κύκλου που σχηματίζουν οι φιγούρες του επάνω μέρους, απεικονίζεται η Μεταμόρφωση του Ιησού, μέσα σ’ έναν θρίαμβο φωτός που υπονοεί ταυτόχρονα την ανάσταση, την ανάληψη αλλά και το τέλος των αιώνων.

Στο κάτω μέρος, όπου κυριαρχεί ο σκούρος χρωματισμός, ξεχωρίζουν δύο ομάδες, χωρισμένες από ένα διαγώνιο κενό. Η ομάδα αριστερά χαρακτηρίζεται από πλατειές κινήσεις, που υπογραμμίζονται από τη χρήση χρωμάτων πιο φωτεινών και ζεστών και από ένα κιαροσκούρο που προσδίδει ένα εφέ μεγαλύτερης απαλότητας.

Τιντορέτο: “Μυστικός Δείπνος”

Η ακραία αίσθηση βάθους δημιουργείται εδώ μέσω της διαγώνιας τοποθέτησης του μεγάλου τραπεζιού, σε συνδυασμό και με το γεωμετρικό μορφότυπο του δαπέδου. Η επιβλητικότητα της σκηνής οφείλει πολλά στο φως, που προέρχεται αποκλειστικά από την κρεμασμένη από την οροφή λάμπα και από το φωτοστέφανο του Χριστού. Το γεγονός λαμβάνει χώρα εν μέσω μιας νατουραλιστικής αναπαράστασης της πραγματικότητας, με ορισμένα δευτερεύοντα επεισόδια (όπως η γάτα που πάει να κλέψει τρόφιμα από το καλάθι, ή οι δουλειές που κάνουν οι υπηρέτες) να πλαισιώνουν την έντονα πνευματική και συμβολική σκηνή.