Αληθινός Θεός... π.Ανδρέας Κονάνος

Η Θεολογία Μεσοπέλαγα:

Οι πιο καλοί γονείς,
αυτοί που ξέρουν 
να κάνουν τα παιδιά τους 
να γελούν.

Οι πιο όμορφοι άγιοι, 
οι χαρούμενοι.

Καλός πνευματικός,
αυτός που σε κάνει
να φεύγεις ελπίζοντας.

Η πιο αληθινή κουβέντα,
αυτή που δεν σε διαλύει.

Η πιο όμορφη προσευχή
αυτή
που ακόμα δεν έκανες.

Η πιο όμορφη αίσθηση
ότι αξίζεις,
ότι είσαι ελεύθερος
κι απολαμβάνεις τα δώρα της ζωής.

Η πιο μεγάλη δύναμη,
να αγαπάς.

Το πιο ωραίο λιβάνι
αυτό που καίει εντός σου.

Ο πιο αληθινός Θεός,
αυτός που κάνει
τέτοιους γονείς,
τέτοιους αγίους,
και τέτοια θαύματα.

Και το όνομα αυτού,
Ιησούς.

«Άσε τον άνεμο,θα σε πάει αυτός» π.Ανδρέας Κονάνος

Αναδημοσίευση: Ορθόδοξη Γυναίκα: 

Αξίζεις... Αξίζεις, επειδή είσαι πλάσμα του Θεού, δημιούργημά Του. Επειδή ο Θεός σ’ αγαπάει και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου, σε φροντίζει και σου δίνει σημασία. Ακόμα και αν δε σε πάρει κανένας τηλέφωνο για μια μέρα, ακόμα και αν δε σου μιλήσει κανείς, έχεις μια φοβερή δυναμική μέσα σου. Είσαι ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπάρχει σ’ όλη τη γη. Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα, δεν έχει τα γνωρίσματά σου, τα χαρίσματά σου μα και τα προβλήματά σου. Ο Χριστός σ’ αγαπάει και σου δίνει σημασία. Θέλει να σε δυναμώσει.

Πώς θα γίνει αυτό; Με τα σκαμπανεβάσματα. Τη μιά στιγμή νιώθεις πως έχεις τον Χριστό και την άλλη Τον χάνεις. Τη μια έρχεται και την άλλη φεύγει. Όπως ακριβώς ένιωσαν και οι μαθητές Του μετά την Ανάσταση, όταν περπάταγαν περίλυποι και χαμένοι στις σκέψεις τους προς Εμμαούς. Μόλις άρχισαν να νιώθουν την καρδιά τους να φλέγεται κι άρχισαν να καταλαβαίνουν τον Κύριο, Εκείνος έφυγε πάλι μακριά τους. Γιατί; Για να τους κάνει πιο δυνατούς. Τους άφησε μόνο τη γλυκιά γεύση στην ψυχή τους, τη θερμότητα, την πίστη και τη δύναμη. Να πιστεύουν, ν’ αγγίζουν και να νιώθουν παρόντα τον αόρατο. Να νιώθουν ότι κρατούν Αυτόν που όλο τους φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω Του την ευωδία Του, τη γλυκύτητά Του, το ζήλο και τον πόθο.

Ο Χριστός θέλει να Τον αγαπάμε, χωρίς όμως να νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι Τον κρατούμε. Δε θέλει να μας δώσει σιγουριά, αλλά να μας αφήσει σ’ ένα μετέωρο κενό, στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τις ωραιότερες πτήσεις, τα ομορφότερα σχέδια στον ουρανό της αγάπης Του, στο πέλαγος της ζωής, αφημένοι στους κυματισμούς Του. Μπορεί να νομίζεις ότι δεν ξέρεις που πας μέσα στο πέλαγος. Τότε, Εκείνος σου λέει: 

“Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός”, 

“Μα δεν έχω πυξίδα. Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα”,

“Αφέσου και θα βγει κάτι καλό”.

Από το βιβλίο « Δυνάμωσε την ψυχή σου» – του π. Ανδρέα Κονάνου

πηγή

Άγγελοι - π.Ανδρέας Κονάνος

Αναδημοσίευση: Αέναη επΑνάσταση

ΑΓΓΕΛΟΙ.

Μέρες δύσκολες για Αγγέλους.
Χρονιές σκληρές για Αγγελούδια.
Εποχές σκοτεινές για Αγγελοφάνειες.


Δεκαετία, λένε, των συσσιτίων, της πείνας και της φτώχειας.
Για να σε νιώσω Άγγελέ μου,
θέλω χορταστικό να' ναι τ' άγγιγμά σου φέτος.
Ζητώ να νιώσω το στομάχι μου γεμάτο
μετά το πέρασμά σου.


Ή να με πάρουν αύριο τηλέφωνο
και να μου πουν ότι δεν έσκισαν
πάλι την αίτησή μου.
Δουλειά.
Μπορείς να δώσεις και σε μένα μια δουλειά
στη γη ετούτη;
Για να κοιτάξω ευγνώμων τα Ουράνια,
και να πιστέψω πιο θερμά!


Ή, αν τα θαύματα αυτά είναι τεράστια,
και δεν τ' αξίζω τέτοιος που 'μαι,
μπορείς τουλάχιστο τη θλίψη να μου πάρεις
που με τυλίγει από παντού ολημερίς;
Μπορείς να δείξεις και σε μένα το φτωχό
κάτι απ' το χαμόγελό σου;
Λίγη χαρά,
που σίγουρα σου περισσεύει,
στείλε κι εντός μου.
Άγγελε.


Πάντως,
βαρέθηκα να ακούω
απλώς να μου μιλούν για σένα.
Λόγια, κηρύγματα και ομιλίες.
Θέλω φέτος στη γιορτή σου, Άγγελέ μου,
κάτι πιο χειροπιαστό.


Δεν έχω θράσος, μη με δεις έτσι.
Ούτε με ασέβεια προκαλώ.
Σε προσκαλώ.


Δεν απαιτώ. Επαιτώ.
Σαν τα παιδιά των φαναριών,
μ' ελάχιστο το φως εντός μου,
παρακαλώ:


Άγιε Άγγελε,
ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής
και ταλαιπώρου μου ζωής.
Μη εγκαταλείπης με.


π.Ανδρέας Κονάνος 8 Νοεμβρίου 2013