...Κάτι τέτοιες στιγμές έρχονται στο νου μου τα θεϊκά λόγια του Καζαντζάκη από την «Αναφορά στον Γκρέκο» που περιγράφει την δική του ανάβαση στην κορυφή του Άθω, παρέα με τον φίλο του Άγγελο Σικελιανό:
«...Να γιατί όλη μας η ζωή, παππού, ήταν ανήφορος. Ανήφορος και γκρεμός κι ερημιά. Κινήσαμε με πολλούς συναγωνιστές, με ιδέες πολλές, συνοδεία μεγάλη. Μα όσο ανηφορίζαμε κι η κορφή μετατοπίζουνταν κι αλάργαινε, συναγωνιστές κι ιδέες κι ελπίδες μας αποχαιρετούσαν, λαχάνιαζαν, δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν ν ανέβουν πιο απάνω, κι απομέναμε μονάχοι με τα μάτια καρφωμένα στην Κονούμενα Μονάδα, στην μετατοπιζόμενη κορφή. Δε μας κινούσε η αλαζονεία, μήτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορφή και θα τη φτάσουμε. Μήτε κι αν τη φτάναμε, πως θα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον Παράδεισο. Ανεβαίναμε, γιατί ευτυχία, σωτηρία και Παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση».
Βλέπε και εδώ
Αναδημοσίευση - πηγή - περισσότερες καταπληκτικές φωτογραφίες: The hiking experience
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου