Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Παιδιά στον σταυρό με πολλούς συμβολισμούς (φωτο)

http://www.agioritikovima.gr/
1Εικόνα πού καταγγέλει και προειδοποιεί. Προέρχεται από την ομάδα Άμβωνας Ορθόδοξης Θεολογίας και τα παιδιά που φωτογραφίζονται στέλνουν σαφέστατα μηνύματα χωρίς να πουν ούτε μια λέξη...

Στην πρώτη εικόνα καταγγέλεται η παιδοφιλία του Βατικανού.

Στην δεύτερη η βιομηχανία τουριστικής παιδοφιλίας στην Ταϋλάνδη.

Η τρίτη αναφέρεται στον πόλεμο στην Συρία.
Η τέταρτη στην μαύρη αγορά οργάνων πού πλήττει κυρίως παιδιά τριτοκοσμικών χωρών.

Η πέμπτη στον εξοπλισμό των ΗΠΑ και τα αποτελέσματα του.

Η τελευταία στην δικτατορία των fast food με κύρια απήχηση στα παιδιά.


1

Θαύμα της Παναγίας σε Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία στις Η.Π.Α. - Dogma.gr

Για θαύμα της Παναγίας στις Η.Π.Α. κάνει λόγο το NBC [BINTEO]

ΚείμενοDogma NewsdeskΦωτογραφίεςNBC
Για θαύμα της Παναγίας κάνουν λόγο Ουκρανοί Ορθόδοξοι που ζουν στην Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. ύστερα από την καταστροφική πυρκαγιά που έπληξε πρόσφατα τον Ναό τους.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του δικτύου NBC παρά το γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος της οροφής καταστράφηκε και η ένταση της φωτιάς ήταν τέτοια που δεν περίμεναν παρά μόνο ολοκληρωτική καταστροφή, οι εικόνες του Ναού δεν υπέστησαν ζημιές.




Εκεί μάλιστα που δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα είναι στην εικόνα της Παναγίας Προστασίας (η εικόνα στα αριστερά της φωτογραφίας) η οποία θεωρείται προστάτιδα του ουκρανικού λαού και η οποία παρέμεινε ανέπαφη.

Είναι χαρακτηριστικό πως το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο στο ρεπορτάζ του περνά σε δεύτερη μοίρα το θέμα της πυρκαγιάς και δίνει όλη του τη βαρύτητα στο θαύμα για το οποίο μιλούν οι κάτοικοι.

Ενδεικτικό της έντασης της φωτιάς είναι το γεγονός πως στο σημείο έσπευσαν 125 πυροσβέστες με 33 οχήματα. Αν και μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν αποδείξεις για τα αίτια που προκάλεσαν την καταστροφή, οι πρώτες ενδείξεις κάνουν λόγο για βραχυκύκλωμα.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Προσκύνημα στην κατεχόμενη Αμμόχωστο!!! Μια συγκινητική - συγκλονιστική αφήγηση



Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος 

(Λευκωσία)



Με βαριά καρδιά την περασμένη Τρίτη 20 Αυγούστου πήγαμε πάλι προσκυνητές στην κατεχόμενη γη μας. Στο βόρειοκομμάτι της Κύπρου, που, από το 1974 και τη βάρβαρη εισβολή των Τούρκων στο νησί, στενάζει σκλαβωμένο κι αναμένει καρτερικά. Επισκεφθήκαμε όλα σχεδόν τα άγια χώματά μας τα πρώτα χρόνια μετά το 2003, που το καθεστώς των Τουρκοκυπρίων μας επέτρεψε να το κάνουμε. Συνδεθήκαμε με το παρελθόν μας εμείς, τα γνώρισαν και τα προσκύνησαν για πρώτη φορά τα παιδιά μας. Ήταν όμως τόσος ο πόνος στην ψυχή μας κάθε που πηγαίναμε, που αποφασίσαμε πως δεν θα γινόταν ξανά αυτό παρά μόνο αν υπήρχε λόγος σοβαρός. Αφορμή για την τωρινή επίσκεψή μας, ο θάνατος του πατέρα μου τον Μάρτιο. Έφυγε κι αυτός, όπως λίγα χρόνια πριν κι ο παππούς κι η γιαγιά, στην προσφυγιά, με τον καημό της επιστροφής. Ήθελα να πάρω λίγο χώμα από τα μέρη μας κι ευλαβικά να το αποθέσω στον τάφο του. Να νιώσει τη ζέστη από την άμμο της παραλίας της Αμμοχώστου μας και να ανακουφιστεί στην ασφάλειά της..

Προσκύνησα ξανά στον τάφο του Αποστόλου Βαρνάβα, του ιδρυτή της Εκκλησίας της Κύπρου – αγαπημένος προορισμός από παλιά. Πλάι στη νότια είσοδο του Ναού η μεγάλη τοιχογραφία με την ιστορία της Μονής, αλλά κι ολόκληρης της Εκκλησίας μας. Από μικρή γοητευόμουν που τη διάβαζα σαν έμπαινα στο μοναστήρι: το όνειρο του Αρχιεπισκόπου Ανθεμίου, η εύρεση του λειψάνου του Αποστόλου, το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και τα δώρα του αυτοκράτορα Ζήνωνα, η επικύρωση του αυτοκέφαλου. Το τελευταίο κομμάτι του τοίχου, μισογκρεμισμένο πια από τη φθορά του χρόνου. Αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει εκεί πια ιστορημένο το παρελθόν μας μέχρι την επόμενη φορά που θα βρω το κουράγιο να ξαναπάω..

Πιο πέρα η Έγκωμη, η μεγαλύτερη πόλη των Μυκηναίων, που έφτασαν έμποροι στο νησί αρχικά, αλλά ρίζωσαν σε αυτό και το έκαμαν ελληνικό πριν από 3500 χρόνια. Φανταζόμουν πάντα τα ελληνικά καράβια να σχίζουν περήφανα το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, και να ενώνουν αδιάλειπτα όλες τις πατρίδες, συγχρονικά και διαχρονικά. Και πίσω από τη μεγάλο βασίλειο, ο κάμπος της Μεσαορίας. Έδειξα στα παιδιά μου τον απέραντο σιτοβολώνα, που, με το λιοπύρι του και με τον κόπο του γεωργού, τροφοδοτούσε όλο το νησί με τα αγαθά του..

Περπάτησα στη Σαλαμίνα του Τεύκρου και θαύμασα άλλη μια φορά την επιλογή του. Η ομορφότερη παραλία του νησιού μάγεψε τον ήρωα της Τροίας κι αποφάσισε να κτίσει εδώ τη νέα του πατρίδα. Κάθισα στις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου, όπου μικρή με τους γονείς μου είδα την πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος. Στάθηκα στη μέση της ορχήστρας κι ήθελα να ψάλλω τον θρήνο της Κύπρου, να ακουστεί η απώλεια και το άδικο στους όπου γης ανθρώπους. Περπάτησα στο γυμνάσιο, δίπλα στους κίονες και στα αγάλματα. Άκουσα τον βασιλιά Ευαγόρα να αγωνιά για τον κίνδυνο των Περσών, που πάλεψαν να αφελληνίσουν το νησί, και να προσκαλεί τους Αθηναίους ρήτορες και δασκάλους να έρθουν και να το υπερασπιστούν μαζί του..

Μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της γιαγιάς μου στο Κάτω Βαρώσι η Τουρκάλα έποικος που μένει μέσα, με δυο μωρά στην αγκαλιά. Πώς να πείσεις τώρα τούτα τα μωρά ότι το σπίτι αυτό δεν είναι δικό τους; Ότι μέσα έμενε η γιαγιά σου, ο πατέρας και οι θείοι σου; Ότι στον τοίχο του υπνοδωματίου κρεμόταν το εικόνισμα της Παναγίας κι άναβε μέρα νύχτα το καντήλι; Κι ότι στο υπόγειο του σπιτιού αυτού περάσαμε την τελευταία νύχτα της εισβολής των Τούρκων, στοιβαγμένοι σαν ζώα μες στον στάβλο, κυνηγημένοι από τις βόμβες των αεροπλάνων που έσκαγαν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας; Μόνο η παλιά ντουλάπα στο υπνοδωμάτιο πρόδιδε την παρουσία ανθρώπων μιας άλλης εποχής, που φάνταζε τόσο μακρινή. Ξενάγησα την ξαδέλφη μου στο σπίτι που γεννήθηκε, που το άφησε μόλις 3 χρονών το 1974 και δεν το θυμότανε καθόλου..

Γυρίσαμε όλη την παλιά Αμμόχωστο με το αυτοκίνητο. Η πόλη εντός των τειχών, με τις αμέτρητες εκκλησίες – 365 μας έλεγε ο πατέρας μου, μια για κάθε μέρα του χρόνου – παραμένει ακόμα επιβλητική. Ο Ναός του Αγίου Νικολάου δεσπόζει στην πλατεία, σήμα κατατεθέν άλλων κατακτητών. Φράγκοι, Ενετοί, Άγγλοι πέρασαν και σημάδεψαν τον τόπο. Αφήσαμε πίσω μας την πύλη του Οθέλλου, που την τραγούδησε ο Σαίξπηρ στην ομώνυμη τραγωδία, περάσαμε από το λιμάνι – το μεγαλύτερο της Κύπρου πριν την εισβολή – και κατεβήκαμε στη θάλασσα..

Τρέξαμε στην αγαπημένη παραλία με τη χρυσή αμμουδιά. Απέναντί μας τα ερημωμένα ξενοδοχεία της γειτονιάς μας. Το Salamis Tower, μισογκρεμισμένο από τους βομβαρδισμούς τις φρικτές μέρες του πολέμου, που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην παιδική ψυχή μου. Το Florida, όπου έκαναν τη γαμήλια δεξίωση οι γονείς μου, και πίσω η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, όπου έγινε το μυστήριο του γάμου τους, πριν 50 ακριβώς χρόνια. Πέταξα τα ρούχα μου και βούτηξα στα μαγευτικά νερά – εκεί που κολυμπούσα κάθε μέρα μικρή! Βάλσαμο λυτρωτικό, κάθαρση στο κορμί και στην ψυχή μου η αλμύρα τους. Δεν μου έκανε καρδιά να βγω από μέσα, να διακόψω το όνειρο. Κι ενώ ήθελα να φύγουμε από τα κατεχόμενα πριν μας βρει η νύχτα, καθηλώθηκα για ώρες στη θάλασσα και στη θέα της αφημένης στον χρόνο πόλης..

Πέρασε ξανά η ζωή μου όλη σαν ταινία από μπροστά μου. Αναρωτήθηκα αν είναι δικές μου οι αναμνήσεις, ή αν είναι κάποιου άλλου. Έκλαψα – πιο λίγο από άλλες φορές. Όχι γιατί πέρασαν κάποια χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψη και ίσως να σκεφτεί κανείς ότι ατόνισαν τα βιώματα και ξεθώριασαν τα συναισθήματά μου. Κάθε άλλο, όλο και πιο πολύ βαθαίνει μέρα με τη μέρα μέσα μου «ο κόσμος» μου. Ένας κόσμος ολόκληρος, κλεισμένος εκεί, στα συρματοπλέγματα της ρημαγμένης πολιτείας. Ηρέμησα όμως, γιατί για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι οι αναμνήσεις μου αυτές είναι αδιαχώριστες από μένα και δεν υπάρχει κίνδυνος να σβηστούν ποτέ όσο εγώ αναπνέω. Διότι απλούστατα, δεν είναι μόνο μέσα στην ψυχή μου, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Είναι η ίδια η ψυχή μου, οι πρώτες μου εικόνες, αυτές που σηματοδοτούν την καρδιά και τη ζωή του καθενός. Ευχαρίστησα τον Θεό όταν αντιλήφθηκα πόσο ενωμένη κι αλληλένδετη είμαι με τη γη και με το παρελθόν μου και πόσο όλη η τωρινή πορεία μου στηρίζεται πάνω σε αυτά..

Μόνο το σπίτι μας δεν επισκεφθήκαμε. Δεν επιτρέπεται. Η γειτονιά μας είναι μέσα στα συρματοπλέγματα, στην ακατοίκητη, την «περιφραγμένη πόλη». Την «πόλη φάντασμα». Κάθε νύχτα σχεδόν, εδώ και 39 χρόνια, βλέπω το σπίτι στο όνειρό μου. Άλλοτε ζωντανό, στολισμένο, καθαρό, με καταπράσινο τον κήπο κι ανθισμένα τα λουλούδια του παππού, με γέλια και φωνές. Κι άλλοτε βρώμικο, εγκαταλελειμμένο, βουβό, αφημένο όπως όλα στη φθορά του χρόνου, βορά στη λαίλαπα των αλλοθρήσκων. Έδειξα στην κόρη μου από μακριά τη διπλανή μας πολυκατοικία και της είπα να το φανταστεί. Να νιώσει τη μυρωδιά και την ενέργειά του, να αντλήσει θάρρος και χαρά..

Αφήσαμε συντετριμμένοι αργά το βράδυ τη γενέθλιο γη. Με ένα σακούλι γεμάτο χώμα απ’ όλα τα μέρη μας – Απόστολος Βαρνάβας, Σαλαμίνα, Αμμόχωστος. Μόνο την επομένη συνειδητοποίησα πού είχα πάει και τι είχα κάνει τη μέρα εκείνη. Ευχαρίστησα και πάλι τον Θεό για την επανασύνδεση με τον εαυτό μου, και για την ισορροπία και γαλήνη που, παρά τον πόνο, επανήλθαν μέσα μου. Εις πείσμα των κατακτητών κι όλων των ανθελλήνων, νιώθω αισιόδοξη!

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/08/blog-post_3611.html

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ανάβαση σε απόκρημνες πλαγιές προς τη στέγη του Άθω

Η πομπή ανέβαινε αργά-αργά στις απόκρημνες πλαγιές. Σε κάποια σημεία της διαδρομής, σκαρφάλωνε... Προορισμός η «Αγία Κορυφή», η στέγη του Άθω στα 2.033 μ.



Για τους Αγιορείτες είναι ο «άξονας του κόσμου», ο «στύλος διά του οποίου οι προσευχές τους ανεβαίνουν στον ουρανό». Για τους πιστούς, η ανάβαση αποτελεί κρυφό τάμα: να βρεθούν και να προσευχηθούν «πιο κοντά στον Θεό». Πιο πάνω και από τα σύννεφα. Μεταξύ των πιστών που κινούνταν κατάκοποι στο φιδίσιο μονοπάτι, μοναχοί σιγοψάλλουν προεόρτιους ύμνους στον ρυθμό των κουδουνισμάτων των μουλαριών που μεταφέρουν σκεπάσματα, τρόφιμα, λειτουργικά σκεύη: «Δεύτε συνέλθωμεν τω Ιησού, ανεβαίνοντας εις το όρος το Αγιον».

Κυριακή, 18 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο, 5 Αυγούστου με το παλιό που ακολουθούν οι Αγιορείτες.Παραμονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και όπως επιτάσσει, αιώνες τώρα, η παράδοση, προσκυνητές, ανηφόρισαν για να προσευχηθούν στον Αθω και να συμμετάσχουν στην αγρυπνία, στο ομώνυμο εκκλησάκι στη μαρμαρένια ανεμόδαρτη κορυφή του.

Δοκιμασία

Δεν πρόκειται για απλή ανάβαση, αλλά για πραγματική δοκιμασία. Το καραβάνι των πιστών ξεκινάει τα ξημερώματα από την «κατασκήνωση βάσης», στην Κερασιά, κοντά στη Σκήτη της Αγίας Αννας, νότια του Αθω και ακολουθεί μια ανηφορική, βασανιστική διαδρομή στις κατακόρυφες πλαγιές επί οχτώ και πλέον ώρες. Μια υποτυπώδης σήμανση καθοδηγεί τους αναβάτες, αλλά ο Αθως δεν αστειεύεται. Η παραμικρή λάθος κίνηση, μπορεί να στοιχίσει ακόμα και τη ζωή στον προσκυνητή. Γι’ αυτό οι μοναχοί συνιστούν στους προσκυνητές να κινούνται με τη δική τους «συνοδεία και ευλογία». Δεν είναι λίγοι οι πιστοί που στο παρελθόν τσακίστηκαν σε χαράδρες προτού εκπέμψουν προσευχή στον Υψιστο από το «άγιο βουνό». Παρόλα αυτά, χρόνο με τον χρόνο οι προσκυνητές αυξάνονται.

Ολο και πληθαίνουν οι Ρώσοι που εκπληρώνουν το τάμα για προσευχή στην κορυφή του Αθω, φροντίζοντας να γεμίσουν τη διαδρομή με αυτοκόλλητα σηματάκια των... Ρωμανόφ. Είναι εξάλλου στην παράδοση των Σλάβων πιστών να μεταβαίνουν πεζή σε απομακρυσμένους χώρους λατρείας για να δοκιμάζουν εαυτόν. Κατάκοποι αλλά ανακουφισμένοι από την αίσθηση ότι η προσευχή τους θα φτάσει πιο γρήγορα στον Θεό, πατούν το πόδι τους στην κορυφή.

Εχει νυχτώσει πια και με τη θερμοκρασία στους 5 βαθμούς, αρχίζει η αγρυπνία, στο εκκλησάκι, με ύμνους και ψαλμωδίες που κρατούν μέχρι το ξημέρωμα. Με το πρώτο φως του ήλιου «αποχαιρετούν τον Θεό», και αρχίζει η κατάβαση που διαρκεί περισσότερο από τρεις ώρες.

Καθώς αναχωρούν και οι τελευταίοι, ένα άσπρο σύννεφο τυλίγει στην κορυφή το παρεκκλήσι και τον τεράστιο σιδερένιο σταυρό. Οι μετεωρολόγοι το αποδίδουν σε σύνηθες για τα βουνά φυσικό φαινόμενο, η θρησκευτική παράδοση θέλει να συμβολίζει τη νεφέλη που σκέπασε το όρος Θαβώρ, όταν μεταμορφώθηκε ο Χριστός.

alt
alt
alt
alt

alt
alt

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Δυο παιδιά - δυο κόσμοι - μια καρδιά




Ένα καταπληκτικό βίντεο που θα πρέπει όλοι να το δουν για να λάβουν ένα μήνυμα που δεν πρέπει να ξεχνάμε και να το εφαρμόζουμε.....


Να ευχαριστήσω τη συνάδελφο ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΝΤΖΑΡΗ που μου το έστειλε 

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Ο γύρος του κόσμου σε… 4 λεπτά!

Ο Kiend Lam αφιέρωσε έναν ολόκληρο χρόνο από τη ζωή του για να ταξιδέψει σε 17 χώρες και να απαθανατίσει στο φακό του σπουδαία αξιοθέατα, μεγαλουπόλεις, παραλίες, φυσικά τοπία και ανθρώπους. Ταξίδεψε για 25.000 μίλια και τράβηξε συνολικά 6.237 φωτογραφίες. Όχι ως απλός τουρίστας αλλά έχοντας στο μυαλό του ένα μοναδικό project που ήθελε διακαώς να φέρει εις πέρας. Ποιο ήταν αυτό; Να μας κάνει δώρο ένα βίντεο 4,5 λεπτών μέσα από το οποίο θα ταξιδέψουμε νοητά σε ολόκληρο τον κόσμο και θα γευτούμε έναν μαγικό γύρο του κόσμου! Με την τεχνική του time lapse, ο φωτογράφος παρουσιάζει ένα πραγματικά εκπληκτικό αποτέλεσμα

1.200.000 παιδιά πωλούνται κάθε χρόνο! Ακούει κανείς;


Αναδημοσίευση: Θεολόγος.gr

Posted on 30/07/2013 by Maria Panagiotaki


Περίπου 1,2 εκατομμύρια παιδιά πωλούνται κάθε χρόνο. Τα περισσότερα από αυτά καταλήγουν σκλάβοι στην αγορά του σεξ. Παρακολουθήστε το “1,2 Million Children”,που είναι ένα μικρό, βραβευμένο animation το οποίο δημιουργήθηκε με την συνεργασία φοιτητών από το ΤΕΙ Αθηνών και θέμα του έχει το παράνομο εμπόριο παιδιών. Παρουσιάζει το trafficking μέσα από τη ματιά ενός παιδιού από την Αφρική που κυνηγά το όνειρο του για την ελευθερία αλλά καταλήγει να γίνει μέρος αυτής της θλιβερής στατιστικής.


Η αναγνώριση αυτής της άθλιας πραγματικότητας είναι γροθιά στο στομάχι… Ποιος τολμά να μιλήσει για πολιτισμό, πρόοδο και ανάπτυξη, για εξανθρωπισμό σε τελική ανάλυση, στον σύγχρονο κόσμο μας, κόσμο ζωώδους εκμετάλλευσης και άκρατης ανηθικότητας;


Σενάριο, Σκηνοθεσία, Animation, Γραφιστικά: Έφη Παππά
Παραγωγοί: Έφη Παππά, Στέλιος Πολυχρονάκης
Μουσική: Μαριέττα Φαφούτη
Μήξη Ήχου: Στέλιος Κουπετόρης
Σχολή: Τ.Ε.Ι. Αθηνών, Εφαρμοσμένες Τέχνες και Γραφιστικά