Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Η αξία μιας καλής πράξης την ημέρα


Γράφει ο Άγγελος Κ.
Ήταν καλοκαίρι του 1988. Έκανα με τα πόδια μόνος την διαδρομή Δάφνη-Καρυές-Σταυρονικήτα-Ιβήρων-Φιλοθέου-Λαύρα-Κερασιά-Αγία Άννα. Στον δρόμο από την Λαύρα στην Κερασιά, λίγο έξω από την Κερασιά συνάντησα ένα γεροντάκι που έσκαβε στον κήπο του.
«Καλώς τον», μου είπε, «έλα να πιεις ένα νερό.»
Παίρνω το νερό. Τον ευχαριστώ. Πίνω. Δοξάζω τον Θεό. Πιάνουμε κουβέντα.
«Πως σε λένε;»
«Σ.»
«Από πού είσαι;»
«Από την Αθήνα.»
«Που πας;»
«Στον π. Θ.»
«Τι δουλειά κάνεις;»
«Δικηγόρος.»
«Δεν πειράζει!»
«Άκου παιδί μου, Σ., να σου πω μια ιστορία. Ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος, γεμάτος πάθη, εγωισμό, φιλοχρηματία, φθόνο, οργή. Μια μέρα, εκεί που έβγαινε από ένα φούρνο φορτωμένος με ψωμιά, ένας φτωχούλης του ζήτησε ελεημοσύνη. Όμως, ο πλούσιος θύμωσε και στον θυμό του πέταξε ένα καρβέλι ψωμί στον φτωχό. Αυτός το πήρε και το έφαγε στο σπίτι του με τα παιδάκια του. Έφτασε ο καιρός και ο πλούσιος κοιμήθηκε. Ήρθαν τότε οι δαίμονες και του τραβούσαν την ψυχή του να την πάνε στην κόλαση. Μπήκαν τα πάθη του στην μια πλευρά της ζυγαριάς και η ζυγαριά έγερνε προς την κόλαση. Έβαλε τότε, Σ. παιδί μου, και ο φύλακας άγγελος του από την άλλη πλευρά το καρβέλι, που ο πλούσιος είχε πετάξει με θυμό αλλά ο φτωχός το έφαγε με τα παιδιά του και ωφελήθηκε, και αμέσως η ζυγαριά ισορρόπησε και η ψυχή σώθηκε. Βλέπεις, παιδί μου, τι αξία έχει και η πιο μικρή καλή πράξη ανεξάρτητα από την προαίρεση αυτού που την κάνει;! Άντε στο καλό, παιδί μου και να θυμάσαι, πριν βάλεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι κάθε βράδυ, να κοιτάς να έχεις κάνει τουλάχιστον μια καλή πράξη. 


Πηγή: http://santo-rinios.blogspot.com/2010/06/blog-post_2497.html

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Η μόνη ανοικτή εκκλησία στη ζώνη του Τσερνομπίλ σημειώνει το ελάχιστο επίπεδο ακτινοβολίας!


Κίεβο, 20 Απριλίου, interfax – Κατά τη διάρκεια 25 ετών από την ημερομηνία του ατυχήματος του Τσερνομπίλ, το επίπεδο ακτινοβολίας στην περιοχή της εκκλησίας του Αγίου (προφήτη) Ηλία, τη μόνη εκκλησία που λειτουργεί στη ζώνη αποκλεισμού, ήταν αρκετά κάτω από το επίπεδο ολόκληρης της περιοχής, δηλώνουν εκκαθαριστές του δυστυχήματος του Τσερνομπίλ.


«Ακόμα και στις πιο δύσκολες ημέρες του 1986, η γύρω περιοχή της εκκλησίας του Αγίου (προφήτη) Ηλία ήταν καθαρή (από την ακτινοβολία - ΙF), χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω ότι η ίδια η εκκλησία ήταν επίσης καθαρή», είπε ο πρόεδρος της Ουκρανικής Ένωσης Τσερνομπίλ, Γιούρι Ανδρέγεφ σε μια τηλεσυνδιάσκεψη Κιέβου Μόσχας την Τετάρτη.


Τώρα η περιοχή δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται στο βασικό επίπεδο των μικροραίντγκεν ανά ώρα (microroentgen/h)συγκριτικά με τα 18 στο Κίεβο.


Ο Andreyev είπε επίσης ότι πολλοί εκκαθαριστές της καταστροφής ήταν άθεοι. «Αρχίσαμε να πιστεύουμε αργότερα, μετά που παρατηρήθηκαν τέτοιου είδους εξελίξεις, οι οποίες μπορούν να εξηγηθούν μόνο σαν θέλημα Θεού», λέει.


Ειδικότερα, σύμφωνα με τον ίδιο, λίγα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη στην τέταρτη (4η) μονάδα του Τσερνομπίλ ΡΡ, το σύννεφο που περιείχε σωματίδια ουρανίου άρχισε να κινείται προς την κατεύθυνση της Pripyatμιας πόλης που βρίσκεται περίπου 1.800μέτρα από το εργοστάσιο. Υπήρχε ένα πεύκο στο δρόμο του (εμφανίζεται σε ένα πολύ γνωστό εικόνισμα του Σωτήρα του Τσερνομπίλ).


«Το σύννεφο σταμάτησε κοντά σ’ αυτό το πεύκο, χωρίζεται σε δύο μέρη από κάποιον άγνωστο λόγο και συνέχισε να κινείται προς την αριστερή και δεξιά πλευρά της πόλης, αντί να καλύπτει τις κατοικημένες περιοχές της (που ήταν ίσια μπροστά). Το επίπεδο ακτινοβολίας σε περιοχές μόλυνσης ήταν τέσσερα ή πέντε roentgenανά ώρα, και η πόλη παρουσίαζε μόνο μισό χιλιοστό του ραίντγκεν(0,5 milliroentgen)», (χιλιάδες φορές λιγότερο) δήλωσε ο Αντρέγιεφ.


pine
Το πεύκο,  στο οποίο σταμάτησε το ραδιενεργό σύννεφο και χωρίστηκε, έχει τα χονδρά κλωνάρια του σε σχήμα σταυρού.
Είναι γνωστό και από τη Γερμανική κατοχή της Ουκρανίας, γιατί εκεί είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί πολλούς πατριώτες και αποτελεί μνημείο.
icon
Hεικόνα του Σωτήρος Χριστού τουChernobyl





















Η Παναγία και ο αρχάγγελος Μιχαήλ στο πλάι του Χριστού. Κάτω το δένδρο, τα θύματα στα λευκά, και οι εργαζόμενοι που με αυτοθυσία σταμάτησαν τη διαρροή. Το αστέρι που πέφτει υπενθυμίζει την αναφορά του γεγονότος στηνΑποκάλυψη. Ο γέροντας Παΐσιος(+1994) είχε πει σχετικά: «Εκεί, στην Αποκάλυψη, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος αναφέρει, ότι είδε αστέρα μέγα καιόμενο να πέφτει από τον ουρανό, μολύνοντας, πικραίνοντας, και δηλητηριάζοντας θανάσιμα τα νερά και τις πηγές των υδάτων… Και το όνομα του αστέρος Άψινθος!(Ουκρανικά Τσέρνομπιλ)!»…

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Η Ορθόδοξη Μαρτυρία στην Άπω Ανατολή: Η Ορθοδοξία στην Μογγολία


Η Μογγολία είναι Κράτος της κεντροανατολικής Ασίας.Συνορεύει με δύο κράτη: στα Ν., Α. και Δ. με την Κίνα και στο υπόλοιπο μέρος με το ασιατικό τμήμα της Ρωσίας. Απ’ το 1924 είναι Λαϊκή Δημοκρατία. Το ανώτερο κρατικό όργανο και το μοναδικό νομοθετικό σώμα είναι το μεγάλο κοινοβούλιο (μεγάλο χουράλ). Το ανώτερο εκτελεστικό όργανο είναι το υπουργικό συμβούλιο. Διοικητικά διαιρείται σε 17 επαρχίες και σε δύο αυτόνομες περιοχές.Η Μογγολία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη περίκλειστη χώρα μετά το Καζακστάν.
Η πρωτεύουσα της χώρας είναι η Ουλάν Μπατόρ.
Η ΘρησκείαΟ πληθυσμός της Μογγολίας ακολουθεί κατά 50% τον θιβετιανό βουδισμό, το 40% καταγράφεται ως άθεοι, ενώ το 6% είναι σαμάνοι, μπάχα ήχριστιανοί, και το 4% μουσουλμάνοι...
Σημερινή κατάσταση.Σήμερα στην Μογγολία υπάρχουν δύο Ορθόδοξες κοινότητες.Α.Η Ορθόδοξη κοινότητα της Αγίας Τριάδος στο Ουλάν -ΜπατόρΒ.Μιά μικρή Ορθόδοξη κοινότητα στην πόλη Erdenet.(στερείται ναού).
Η Ορθόδοξη κοινότητα της Αγίας Τριάδος ,έχει σαν κέντρο την ομώνυμη εκκλησία ,που άρχισε να κτίζεται την 10 Δεκεμβρίου 2006 και εγκαινιάστηκε την 21η Ιουνίου 2009.
Η Ορθόδοξη κοινότητα της Αγίας Τριάδος ,έχει σαν κέντρο την ομώνυμη εκκλησία ,που άρχισε να κτίζεται την 10 Δεκεμβρίου 2006 και εγκαινιάστηκε την 21η Ιουνίου 2009.
        









Πηγή - περισσότερες εικόνες: http://orthodoxianatolis.blogspot.com/2011/07/blog-post_1103.html

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Η πραγματική έννοια της "Εκκλησίας" - Μια συγκλονιστική μαρτυρία

 Στην αγκαλιά της Ουγκάντα - Ιεραποστολικό οδοιπορικό
Σκέψεις από το ιεραποστολικό οδοιπορικό  του καρδιολόγου κ. Κωνσταντίνου Ερρίπη:
"...Τι να πρωτοπείς, πού να εστιάσεις περισσότερο, τι να καταγράψεις στην μνήμη σου σαν το πλέον σημαντικό; Εδώ έρχονται τα πάνω κάτω, εδώ τα ασήμαντα αποδεικνύονται πιο σημαντικά, εδώ τα δευτερεύοντα κλέβουν καθημερινά την παράσταση, οι κλασσικές συμπεριφορές ανατρέπονται, οι δοκιμασμένες θεραπείες αποδεικνύονται ανεπαρκείς, οι διανθρώπινες σχέσεις περνούν αναγκαστικά μέσα από το φίλτρο της συμπεριφοράς των προγόνων μας! Πόσο λοιπόν πιο ενδιαφέροντα είναι τα πράγματα από αυτά που περιμέναμε να δούμε, πόσο πιο απλά μας τα είχανε περιγράψει; Πόσο μεγάλη υποχρέωση έχει ο πιστός που έρχεται να προσφέρει, να δει μέσα από την επιφάνεια το βάθος των πραγμάτων, να μαζέψει τις σκόρπιες πεταμένες λέξεις και να φτιάξει πρόταση, να αφουγκρασθεί τον στεναγμό των αδελφών συνανθρώπων του και να συνθέσει ύμνο;
Φεύγουμε, πέρασε η ώρα, ήδη έχουμε αργήσει πολύ, τι ώρα θα γυρίσουμε; Κοιτάζω τον παπα Βασίλη σαν χαζός, την ώρα που μου μιλάει, μπαίνω τελευταίος στο βανάκι , κάθομαι δίπλα στο συνάδελφο τον Λεωνίδα που και αυτός ξεθεωμένος από την κούραση έχει ήδη χαλαρώσει και αναχωρούμε για το χωριό του πατρός Πατρικίου. Δεν έχουμε δικαίωμα να του το αρνηθούμε, δεν θα χάσουμε πολύ χρόνο εκεί, οι ενορίτες του ήταν αυτοί που από λάθος βάδισαν επί δύο ώρες μέσα στην ζούγκλα για να έλθουν να εξετασθούν στο άλλο χωριό. Λάθος συνεννόηση, όχι εκ μέρους μας αλλά τι να το κάνεις, το κακό έχει γίνει. Τώρα θα πάμε να δούμε απλώς την εκκλησία του. Στην ουσία η μετάβασή μας εκεί έχει σαν σκοπό να του προσδώσει κύρος, γιατί όπως μας έλεγε, κανένας σχεδόν δεν πατά στην εκκλησία παρά τις προσπάθειές του και τα παρακάλια του. Εκ λόγων συμπαθείας και μόνο αναγκαστήκαμε να τον ρωτήσουμε: Είναι πολύ μικρή η εκκλησία σου πάτερ Πατρίκιε, μήπως είναι ακόμη ημιτελής, κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχει για να μην έρχονται. Και η απάντηση: Δεν έχει ακόμα αρχίσει να κτίζεται, έχω δέσει μία τέντα σε τέσσερα δένδρα για να κάθονται από κάτω! Και πρίν προλάβουμε να κάνουμε την επόμενη ερώτηση: αλλά τώρα ο αέρας μου έσκισε και την τέντα. Μετά από αυτό, τι να ρωτήσεις, να γελάσεις, να θαυμάσεις ή να κλάψεις!
Για να μην πολυλογούμε, πήγαμε τελικά στον τόπο της εκκλησίας για να δούμε τουλάχιστον τα δένδρα, πάνω στα οποία είχε στηριχθεί η τέντα αλλά δυστυχώς αυτή δεν είχε προσδεθεί σε δένδρα παρά σε χοντρά κλαδιά μπηγμένα στο έδαφος! Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο είχε σχισθεί. Δεν άντεξα, βλέπω τον παπα Βασίλη να βηματίζει ανάμεσα στους τέσσερις πασσάλους που οριοθετούσαν την εκκλησία: παπα Βασίλη να σε βγάλω μία αναμνηστική φωτογραφία τώρα που βρίσκεσαι μέσα στο ναό; Με αυτά που μου λες βρε Κώστα, πώς θες να κρατηθώ, έλα τράβα γρήγορα να μη σου χαλάσω το χατίρι. Ναι, αλλά λίγο πιο δω, να μην έχεις τα νώτα σου στο ιερό! Τελικά, όπως καταλαβαίνει κανείς η φωτογραφία δεν βγήκε όπως θάπρεπε. Τα γεγονότα είναι τόσο σοβαρά που εγγίζουν τα όρια του κωμικού. Ένας παπάς μέσα στη ζούγκλα που τον έστειλε ο επίσκοπος χωρίς τίποτα, παλεύει να στήσει εκκλησία και αγωνίζεται να συγκεντρώσει ένα δύο πιστούς, για να δημιουργήσει ενορία. Και όμως, όσο και να γελάμε, αυτή είναι η πραγματική εκκλησία. Έχει τον άδολο ιερέα της και έχει τους ελάχιστους πιστούς της: “Όπου εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εν τω ονόματί μου εκεί ειμί εγώ εν μέσω αυτών.” Ο Χριστός όταν καλούσε τους Μαθητές του δεν είχε κανένα οικοδόμημα, ο Φίλιππος όταν καλούσε τον Ναθαναήλ να γνωρίσει τον Μεσσία δεν τον οδήγησε σε ένα μεγαλοπρεπή ναό, τον πήγε και αυτός κοντά στον Ιησού έξω στο δρόμο, όπως ο π. Πατρίκιος τους πιστούς του, ο Φίλιππος δεν είναι γνωστός μεταξύ των Μαθητών για κανένα άλλον από τις χιλιάδες που οδήγησε στον Χριστό παρά μόνο για τον Ναθαναήλ.
Τι ντροπή μπροστά στον π. Πατρίκιο! Πόσο αχάριστοι, πόσο άπληστοι, πόσο ματαιόδοξοι είμαστε! Αλλά και πόσο αδικαιολόγητοι θα είμαστε από εδώ και εμπρός. Ένα τούβλο να του στείλουμε ο καθένας μας, χτίζουμε ένα τοίχο του ναού του, ώστε όταν ανοίγει ο Θεός τους καταρράκτες του ουρανού και στέλνει τις καταιγίδες, να έχει αυτός και οι πιστοί του μία γωνιά κάτω από την καινούργια τέντα, για να σταθούν μέχρι να κοπάσει η βροχή. Εάν ποτέ ανακηρυχθεί άγιος, τότε που δεν θα ζει βέβαια κανένας μας, θα είναι γνωστός στους αγγλόφωνους ομοεθνείς του ως Tent Priest (ο παπα Τέντας) και η εκκλησία του ως Tent Church (Εκκλησία της Τέντας). Του το είπαμε αυτό και χάρηκε, ώστε όταν θα το ακούσει καμιά φορά, να μην νομίσει ότι τον κοροϊδεύουμε. Η ζωή είναι πεπερασμένη, οι δυνατότητες του ανθρώπου όχι άπειρες, το άκρως τραγικό εγγίζει τα όρια του αστείου, το ακατανόητα ταπεινό ενέχει μέσα του το μεγαλειώδες, ενώ το εξεζητημένα πολύπλοκο λιώνει κάτω από το ανυπόδητο πέλμα του πτωχού τω πνεύματι.
Τελικά πάτερ Πατρίκιε δεν μας είπατε, πού πρέπει να λατρεύουμε τον Θεόν; στον ναό της Ιερουσαλήμ, στο όρος Γαριζείν ή στους μεγαλοπρεπείς ναούς της Ελλάδας μας με τα χρυσοποίκιλτα τέμπλα και τα πολυτελή άμφια του ιερατείου; “Πνεύμα ο Θεός”, δάσκαλε, “και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν” (Ιωάν. δ’, 24)."



Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2011/07/blog-post_407.html


Είναι η εκκλησία τελικά και μόνο ένα κτήριο (αναγκαίο βέβαια όπως στην περίπτωση του πατέρα Πατρικίου) ή κάτι παραπάνω;
Περιμένω τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας στο επόμενο μάθημα, αφού διαβάσετε το παραπάνω κείμενο