Στην αγκαλιά της Ουγκάντα - Ιεραποστολικό οδοιπορικό
Σκέψεις από το ιεραποστολικό οδοιπορικό του καρδιολόγου κ. Κωνσταντίνου Ερρίπη:
"...Τι να πρωτοπείς, πού να εστιάσεις περισσότερο, τι να καταγράψεις στην μνήμη σου σαν το πλέον σημαντικό; Εδώ έρχονται τα πάνω κάτω, εδώ τα ασήμαντα αποδεικνύονται πιο σημαντικά, εδώ τα δευτερεύοντα κλέβουν καθημερινά την παράσταση, οι κλασσικές συμπεριφορές ανατρέπονται, οι δοκιμασμένες θεραπείες αποδεικνύονται ανεπαρκείς, οι διανθρώπινες σχέσεις περνούν αναγκαστικά μέσα από το φίλτρο της συμπεριφοράς των προγόνων μας! Πόσο λοιπόν πιο ενδιαφέροντα είναι τα πράγματα από αυτά που περιμέναμε να δούμε, πόσο πιο απλά μας τα είχανε περιγράψει; Πόσο μεγάλη υποχρέωση έχει ο πιστός που έρχεται να προσφέρει, να δει μέσα από την επιφάνεια το βάθος των πραγμάτων, να μαζέψει τις σκόρπιες πεταμένες λέξεις και να φτιάξει πρόταση, να αφουγκρασθεί τον στεναγμό των αδελφών συνανθρώπων του και να συνθέσει ύμνο;
Φεύγουμε, πέρασε η ώρα, ήδη έχουμε αργήσει πολύ, τι ώρα θα γυρίσουμε; Κοιτάζω τον παπα Βασίλη σαν χαζός, την ώρα που μου μιλάει, μπαίνω τελευταίος στο βανάκι , κάθομαι δίπλα στο συνάδελφο τον Λεωνίδα που και αυτός ξεθεωμένος από την κούραση έχει ήδη χαλαρώσει και αναχωρούμε για το χωριό του πατρός Πατρικίου. Δεν έχουμε δικαίωμα να του το αρνηθούμε, δεν θα χάσουμε πολύ χρόνο εκεί, οι ενορίτες του ήταν αυτοί που από λάθος βάδισαν επί δύο ώρες μέσα στην ζούγκλα για να έλθουν να εξετασθούν στο άλλο χωριό. Λάθος συνεννόηση, όχι εκ μέρους μας αλλά τι να το κάνεις, το κακό έχει γίνει. Τώρα θα πάμε να δούμε απλώς την εκκλησία του. Στην ουσία η μετάβασή μας εκεί έχει σαν σκοπό να του προσδώσει κύρος, γιατί όπως μας έλεγε, κανένας σχεδόν δεν πατά στην εκκλησία παρά τις προσπάθειές του και τα παρακάλια του. Εκ λόγων συμπαθείας και μόνο αναγκαστήκαμε να τον ρωτήσουμε: Είναι πολύ μικρή η εκκλησία σου πάτερ Πατρίκιε, μήπως είναι ακόμη ημιτελής, κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχει για να μην έρχονται. Και η απάντηση: Δεν έχει ακόμα αρχίσει να κτίζεται, έχω δέσει μία τέντα σε τέσσερα δένδρα για να κάθονται από κάτω! Και πρίν προλάβουμε να κάνουμε την επόμενη ερώτηση: αλλά τώρα ο αέρας μου έσκισε και την τέντα. Μετά από αυτό, τι να ρωτήσεις, να γελάσεις, να θαυμάσεις ή να κλάψεις!
Για να μην πολυλογούμε, πήγαμε τελικά στον τόπο της εκκλησίας για να δούμε τουλάχιστον τα δένδρα, πάνω στα οποία είχε στηριχθεί η τέντα αλλά δυστυχώς αυτή δεν είχε προσδεθεί σε δένδρα παρά σε χοντρά κλαδιά μπηγμένα στο έδαφος! Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο είχε σχισθεί. Δεν άντεξα, βλέπω τον παπα Βασίλη να βηματίζει ανάμεσα στους τέσσερις πασσάλους που οριοθετούσαν την εκκλησία: παπα Βασίλη να σε βγάλω μία αναμνηστική φωτογραφία τώρα που βρίσκεσαι μέσα στο ναό; Με αυτά που μου λες βρε Κώστα, πώς θες να κρατηθώ, έλα τράβα γρήγορα να μη σου χαλάσω το χατίρι. Ναι, αλλά λίγο πιο δω, να μην έχεις τα νώτα σου στο ιερό! Τελικά, όπως καταλαβαίνει κανείς η φωτογραφία δεν βγήκε όπως θάπρεπε. Τα γεγονότα είναι τόσο σοβαρά που εγγίζουν τα όρια του κωμικού. Ένας παπάς μέσα στη ζούγκλα που τον έστειλε ο επίσκοπος χωρίς τίποτα, παλεύει να στήσει εκκλησία και αγωνίζεται να συγκεντρώσει ένα δύο πιστούς, για να δημιουργήσει ενορία. Και όμως, όσο και να γελάμε, αυτή είναι η πραγματική εκκλησία. Έχει τον άδολο ιερέα της και έχει τους ελάχιστους πιστούς της: “Όπου εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εν τω ονόματί μου εκεί ειμί εγώ εν μέσω αυτών.” Ο Χριστός όταν καλούσε τους Μαθητές του δεν είχε κανένα οικοδόμημα, ο Φίλιππος όταν καλούσε τον Ναθαναήλ να γνωρίσει τον Μεσσία δεν τον οδήγησε σε ένα μεγαλοπρεπή ναό, τον πήγε και αυτός κοντά στον Ιησού έξω στο δρόμο, όπως ο π. Πατρίκιος τους πιστούς του, ο Φίλιππος δεν είναι γνωστός μεταξύ των Μαθητών για κανένα άλλον από τις χιλιάδες που οδήγησε στον Χριστό παρά μόνο για τον Ναθαναήλ.
Τι ντροπή μπροστά στον π. Πατρίκιο! Πόσο αχάριστοι, πόσο άπληστοι, πόσο ματαιόδοξοι είμαστε! Αλλά και πόσο αδικαιολόγητοι θα είμαστε από εδώ και εμπρός. Ένα τούβλο να του στείλουμε ο καθένας μας, χτίζουμε ένα τοίχο του ναού του, ώστε όταν ανοίγει ο Θεός τους καταρράκτες του ουρανού και στέλνει τις καταιγίδες, να έχει αυτός και οι πιστοί του μία γωνιά κάτω από την καινούργια τέντα, για να σταθούν μέχρι να κοπάσει η βροχή. Εάν ποτέ ανακηρυχθεί άγιος, τότε που δεν θα ζει βέβαια κανένας μας, θα είναι γνωστός στους αγγλόφωνους ομοεθνείς του ως Tent Priest (ο παπα Τέντας) και η εκκλησία του ως Tent Church (Εκκλησία της Τέντας). Του το είπαμε αυτό και χάρηκε, ώστε όταν θα το ακούσει καμιά φορά, να μην νομίσει ότι τον κοροϊδεύουμε. Η ζωή είναι πεπερασμένη, οι δυνατότητες του ανθρώπου όχι άπειρες, το άκρως τραγικό εγγίζει τα όρια του αστείου, το ακατανόητα ταπεινό ενέχει μέσα του το μεγαλειώδες, ενώ το εξεζητημένα πολύπλοκο λιώνει κάτω από το ανυπόδητο πέλμα του πτωχού τω πνεύματι.
Τελικά πάτερ Πατρίκιε δεν μας είπατε, πού πρέπει να λατρεύουμε τον Θεόν; στον ναό της Ιερουσαλήμ, στο όρος Γαριζείν ή στους μεγαλοπρεπείς ναούς της Ελλάδας μας με τα χρυσοποίκιλτα τέμπλα και τα πολυτελή άμφια του ιερατείου; “Πνεύμα ο Θεός”, δάσκαλε, “και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν” (Ιωάν. δ’, 24)."
Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2011/07/blog-post_407.html
Είναι η εκκλησία τελικά και μόνο ένα κτήριο (αναγκαίο βέβαια όπως στην περίπτωση του πατέρα Πατρικίου) ή κάτι παραπάνω;
Περιμένω τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας στο επόμενο μάθημα, αφού διαβάσετε το παραπάνω κείμενο
Σκέψεις από το ιεραποστολικό οδοιπορικό του καρδιολόγου κ. Κωνσταντίνου Ερρίπη:
Φεύγουμε, πέρασε η ώρα, ήδη έχουμε αργήσει πολύ, τι ώρα θα γυρίσουμε; Κοιτάζω τον παπα Βασίλη σαν χαζός, την ώρα που μου μιλάει, μπαίνω τελευταίος στο βανάκι , κάθομαι δίπλα στο συνάδελφο τον Λεωνίδα που και αυτός ξεθεωμένος από την κούραση έχει ήδη χαλαρώσει και αναχωρούμε για το χωριό του πατρός Πατρικίου. Δεν έχουμε δικαίωμα να του το αρνηθούμε, δεν θα χάσουμε πολύ χρόνο εκεί, οι ενορίτες του ήταν αυτοί που από λάθος βάδισαν επί δύο ώρες μέσα στην ζούγκλα για να έλθουν να εξετασθούν στο άλλο χωριό. Λάθος συνεννόηση, όχι εκ μέρους μας αλλά τι να το κάνεις, το κακό έχει γίνει. Τώρα θα πάμε να δούμε απλώς την εκκλησία του. Στην ουσία η μετάβασή μας εκεί έχει σαν σκοπό να του προσδώσει κύρος, γιατί όπως μας έλεγε, κανένας σχεδόν δεν πατά στην εκκλησία παρά τις προσπάθειές του και τα παρακάλια του. Εκ λόγων συμπαθείας και μόνο αναγκαστήκαμε να τον ρωτήσουμε: Είναι πολύ μικρή η εκκλησία σου πάτερ Πατρίκιε, μήπως είναι ακόμη ημιτελής, κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχει για να μην έρχονται. Και η απάντηση: Δεν έχει ακόμα αρχίσει να κτίζεται, έχω δέσει μία τέντα σε τέσσερα δένδρα για να κάθονται από κάτω! Και πρίν προλάβουμε να κάνουμε την επόμενη ερώτηση: αλλά τώρα ο αέρας μου έσκισε και την τέντα. Μετά από αυτό, τι να ρωτήσεις, να γελάσεις, να θαυμάσεις ή να κλάψεις!
Για να μην πολυλογούμε, πήγαμε τελικά στον τόπο της εκκλησίας για να δούμε τουλάχιστον τα δένδρα, πάνω στα οποία είχε στηριχθεί η τέντα αλλά δυστυχώς αυτή δεν είχε προσδεθεί σε δένδρα παρά σε χοντρά κλαδιά μπηγμένα στο έδαφος! Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο είχε σχισθεί. Δεν άντεξα, βλέπω τον παπα Βασίλη να βηματίζει ανάμεσα στους τέσσερις πασσάλους που οριοθετούσαν την εκκλησία: παπα Βασίλη να σε βγάλω μία αναμνηστική φωτογραφία τώρα που βρίσκεσαι μέσα στο ναό; Με αυτά που μου λες βρε Κώστα, πώς θες να κρατηθώ, έλα τράβα γρήγορα να μη σου χαλάσω το χατίρι. Ναι, αλλά λίγο πιο δω, να μην έχεις τα νώτα σου στο ιερό! Τελικά, όπως καταλαβαίνει κανείς η φωτογραφία δεν βγήκε όπως θάπρεπε. Τα γεγονότα είναι τόσο σοβαρά που εγγίζουν τα όρια του κωμικού. Ένας παπάς μέσα στη ζούγκλα που τον έστειλε ο επίσκοπος χωρίς τίποτα, παλεύει να στήσει εκκλησία και αγωνίζεται να συγκεντρώσει ένα δύο πιστούς, για να δημιουργήσει ενορία. Και όμως, όσο και να γελάμε, αυτή είναι η πραγματική εκκλησία. Έχει τον άδολο ιερέα της και έχει τους ελάχιστους πιστούς της: “Όπου εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εν τω ονόματί μου εκεί ειμί εγώ εν μέσω αυτών.” Ο Χριστός όταν καλούσε τους Μαθητές του δεν είχε κανένα οικοδόμημα, ο Φίλιππος όταν καλούσε τον Ναθαναήλ να γνωρίσει τον Μεσσία δεν τον οδήγησε σε ένα μεγαλοπρεπή ναό, τον πήγε και αυτός κοντά στον Ιησού έξω στο δρόμο, όπως ο π. Πατρίκιος τους πιστούς του, ο Φίλιππος δεν είναι γνωστός μεταξύ των Μαθητών για κανένα άλλον από τις χιλιάδες που οδήγησε στον Χριστό παρά μόνο για τον Ναθαναήλ.
Τι ντροπή μπροστά στον π. Πατρίκιο! Πόσο αχάριστοι, πόσο άπληστοι, πόσο ματαιόδοξοι είμαστε! Αλλά και πόσο αδικαιολόγητοι θα είμαστε από εδώ και εμπρός. Ένα τούβλο να του στείλουμε ο καθένας μας, χτίζουμε ένα τοίχο του ναού του, ώστε όταν ανοίγει ο Θεός τους καταρράκτες του ουρανού και στέλνει τις καταιγίδες, να έχει αυτός και οι πιστοί του μία γωνιά κάτω από την καινούργια τέντα, για να σταθούν μέχρι να κοπάσει η βροχή. Εάν ποτέ ανακηρυχθεί άγιος, τότε που δεν θα ζει βέβαια κανένας μας, θα είναι γνωστός στους αγγλόφωνους ομοεθνείς του ως Tent Priest (ο παπα Τέντας) και η εκκλησία του ως Tent Church (Εκκλησία της Τέντας). Του το είπαμε αυτό και χάρηκε, ώστε όταν θα το ακούσει καμιά φορά, να μην νομίσει ότι τον κοροϊδεύουμε. Η ζωή είναι πεπερασμένη, οι δυνατότητες του ανθρώπου όχι άπειρες, το άκρως τραγικό εγγίζει τα όρια του αστείου, το ακατανόητα ταπεινό ενέχει μέσα του το μεγαλειώδες, ενώ το εξεζητημένα πολύπλοκο λιώνει κάτω από το ανυπόδητο πέλμα του πτωχού τω πνεύματι.
Τελικά πάτερ Πατρίκιε δεν μας είπατε, πού πρέπει να λατρεύουμε τον Θεόν; στον ναό της Ιερουσαλήμ, στο όρος Γαριζείν ή στους μεγαλοπρεπείς ναούς της Ελλάδας μας με τα χρυσοποίκιλτα τέμπλα και τα πολυτελή άμφια του ιερατείου; “Πνεύμα ο Θεός”, δάσκαλε, “και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν” (Ιωάν. δ’, 24)."
Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2011/07/blog-post_407.html
Είναι η εκκλησία τελικά και μόνο ένα κτήριο (αναγκαίο βέβαια όπως στην περίπτωση του πατέρα Πατρικίου) ή κάτι παραπάνω;
Περιμένω τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας στο επόμενο μάθημα, αφού διαβάσετε το παραπάνω κείμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου