"Κοίταξε στο πρόσωπό μου τα φτυσίματα, πού καταδέχθηκα προς χάριν σου, για να σε αποκαταστήσω στην παλαιά σου δόξα, πού σου είχα δώσει με το εμφύσημά μου. Κοίταξε στα μάγουλά μου τα ραπίσματα πού καταδέχθηκα για να επανορθώσω τη διεστραμμένη μορφή σου και να την φέρω στην όψη πού είχε σαν εικόνα μου. Κοίταξε στη ράχη μου τη μαστίγωση πού καταδέχθηκα, για να διασκορπίσω το φορτίο των αμαρτημάτων σου. Κοίταξε τα καρφωμένα χέρια μου, πού τα άπλωσα καλώς απάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να συγχωρηθείς συ πού άπλωσες κακώς το χέρι στο απαγορευμένο δένδρο. Κοίταξε τα πόδια μου πού καρφώθηκαν και τρυπήθηκαν στο Σταυρό, για να εξαγνισθούν τα δικά σου πόδια πού έτρεξαν κακώς στο δένδρο της αμαρτίας".
Δίσκος: Επικράνθη, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (με 40 βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους της Μ. Εβδομάδας, μαζί με τον Χρόνη Αηδονίδη, 2006)
Ο τάφος του Λαζάρου στην Βηθανία αποτελείται από μια υπόγεια κρύπτη, στην οποία οδηγούν 27 σκαλοπάτια σκαλισμένα στο φυσικό βράχο.
Επάνω από τον τάφο η Αγία Ελένη είχε ιδρύσει τον 4ο αιώνα τρίκλιτη βασιλική με αίθριο.
Το οικοδόμημα ήταν στρωμένο με πολύχρωμα μωσαϊκά δάπεδα.
Να αναφερθεί ότι ο 1ος τάφος του Λαζάρου στο χωριό Βηθανία ανήκει πλέον στους Μουσουλμάνους, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικώς της Ιερουσαλήμ, στους πρόποδες του Όρους των Ελαιών.
Εκεί ο Ιησούς Χριστός ανέστησε τον φίλο του Λάζαρο και φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Σίμωνος του Λεπρού.
Σήμερα είναι επισκέψιμα ο τάφος, ο χώρος της οικίας, όπου κατοικούσαν ο Λάζαρος με τις αδελφές του, αλλά και το μέρος στο οποίο ο Χριστός συνάντησε την Μάρθα και την Μαρία.
Ο τάφος του Αγίου στην Λάρνακα
Ο Άγιος Λάζαρος πέθανε το 63 μ.Χ. μετά από 18χρονη πλούσια φιλανθρωπική και Χριστιανική δράση στην Επισκοπή Κιτίου και θάφτηκε στο Ρωμαϊκό νεκροταφείο της πόλης που βρισκόταν στο σημείο του σημερινού Ναού.
Ο Τάφος του Αγίου Λαζάρου, που ανακαλύφθηκε κάτω από την Αγία Τράπεζα Αγίου Λαζάρου στην Λάρνακα το 1973, είναι αρκετά μεγάλος με 2 δωμάτια.
Εκεί βρέθηκαν παλαιοχριστιανικές σαρκοφάγοι (1ος - 3ος αιώνας μ.Χ.) που παρέμειναν εκεί και μετά την μετακίνηση του σκηνώματος του Αγίου στην Κωνσταντινούπολη το 890 μ.Χ. Τα δωμάτια του Τάφου είναι στη μορφή παλαιοχριστιανικής εκκλησίας, που φαίνεται να λειτουργούσε κατά την περίοδο των διωγμών από τους Ρωμαίους.
Η μαμά της μικρής Jaylin, μαρτυρά όλες τις σκέψεις της, όταν στα 17 της που έμεινε έγκυος έμαθε ότι γεννήσει παιδάκι με σύνδρομο Down. Διαβάστε την συγκλονιστική της μαρτυρία!
«Τι είδος μοκασίνια θα πρέπει να φορά; Πρόκειται για μια από τις πολλές ερωτήσεις που περνούν από το μυαλό μου. Είναι Σεπτέμβριος του 2003 και μόλις ανακάλυψα ότι η κόρη μου θα γεννηθεί με σύνδρομο Down. Είμαι μόνο 16 ετών, λίγο πριν τα 17. Είμαι καλή μαθήτρια, αδερφή και αγαπώ τα παπούτσια. Από εκεί προέρχεται η αιτία που η επιλογή παπουτσιών θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Δεν θέλω να αντιμετωπίσω ορθοπεδικά παπούτσια. Θέλω να επιλέξω το καλύτερο στυλ για αυτήν. Με αυτή τη διάγνωση αντιμετωπίζω τώρα την πρόκληση να επανακαθορίσω κάθε στόχο και όνειρο που είχα για την κόρη μου. Φοβάμαι βέβαια. Οι φίλοι μου γιορτάζουν τον τελευταίο χρόνο στο σχολείο και εγώ αναρωτιέμαι χαζές ερωτήσεις. Μετά από μερικές μέρες αγωνίας συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για το παιδί μου. Το αγαπώ. Αλήθεια έχει σημασία τι είδος παπούτσια φορά; Το παιδί δεν γεννήθηκε ακόμα και μου έμαθε ήδη κάτι. Δε νοιάζομαι πια για παπούτσια και ψώνια. Θέλω μόνο να ζήσει το παιδί μου. Θέλω να γεννηθεί υγιές και να είναι ευτυχισμένο. Έτσι σκέφτομαι ότι επειδή έχει σύνδρομο Down, δεν πρέπει να ματαιώσω όλα μου τα όνειρα για αυτήν. Μπορώ ακόμα να της αγοράζω μοκασίνια και παπούτσια. Μπορεί ίσως να χρειαστεί να ψάξουμε περισσότερο για παπούτσια που δίνουν και στήριξη. Περνά ένας μήνας και γεννήθηκε η Jaylin, ένα υγιές παιδί 2 κιλών με μαύρα μαλλιά. Γεννήθηκε με ελάττωμα στην καρδιά αλλά διορθώθηκε 6 μήνες μετά. Λίγο αργότερα φόρεσε τα καινούργια της μωρουδιακά παπούτσια. Τα περισσότερα μωρά σταματούν να τα φορούν σύντομα μετά τη γέννα αλλά όχι η μικρή μου Jaybird. Το σύνδρομο Down μπορεί να επιβραδύνει τη σωματική και πνευματική ανάπτυξη. Τα φόρεσε 2 μήνες. Αυτές τις μέρες η Jaylin τα πηγαίνει καλά. Πηγαίνει να ψωνίσει παπούτσια με μένα και η επιλογή της είναι πολύχρωμα αθλητικά παπούτσια. Δε νομίζω ότι νοιάζεται αλήθεια για παπούτσια αλλά της αρέσει να διαλέγουμε μαζί.
Διδάσκει σε μένα και τις δασκάλες της περισσότερα από όσα της διδάσκουμε. Είμαι τόσο χαρούμενη που ευλογήθηκα με αυτήν και που άλλαξε τις απόψεις μου για τη ζωή. Δε νομίζω ότι θα ήμουν τόσο καλή ως άνθρωπος αν δεν είχε γεννηθεί με σύνδρομο Down.
Σχεδιάζω με άλλες μητέρες περίπατο, το Buddy Walk και χρησιμοποιούμε πόρους από τον περίπατο για οικογένειες που αντιμετωπίζουν επιπλοκές από το σύνδρομο και χρειάζονται νοσηλεία. Η Jaylin είναι σχεδόν 6 ετών και φέτος ήταν ο πέμπτος περίπατός μας Buddy Walk. Άρχισα τους περίπατους προς τιμήν της και εξαιτίας της μπορώ να 'φτάσω' σε άλλες οικογένειες τώρα. Το να έχω παιδί με σύνδρομο Down με έκανε στα 17 μου να μεγαλώσω γρήγορα αλλά δυνατή. Η Jaylin είναι τόσο φανταστικό παιδί. Χρειάζεται το χρόνο της όταν εμείς θέλουμε να βιαστεί και πάντα χαμογελά όταν οι υπόλοιποι καταρρέουν. Δεν θα αφήσει τον κόσμο να την καθορίσει. Θα συνεχίσει να κάνει ότι αγαπά, με τα ωραία της παπούτσια, μόνο και μόνο για να με κάνει ευτυχισμένη»
Το επεισόδιο παρακολουθεί την πορεία των μοναχών ασκητών.
Ο Συμεών ο Στυλίτης, ζει για χρόνια πάνω σε ένα στύλο, συνομιλεί με τον Θεό και του μεταφέρει τις προσευχές των ανθρώπων. Το σώμα άγιο μετέχει στον αγώνα τους. «Δεν είμαστε σωματοκτόνοι, είμαστε παθοκτόνοι».
Γεμίζουν λοιπόν οι έρημοι και οι σπηλιές και τα άνυδρα βουνά από άνδρες και γυναίκες. Αθλητές του Θεού. Και γίνεται πόλις η έρημος. Η αγάπη του Θεού σημαίνει συμμετοχή στον πόνο του άλλου, λέει ο Παχώμιος, ιδρύοντας μοναστικές πολιτείες, με πάνω από έξι χιλιάδες μοναχούς, καθώς και γυναικεία μοναστήρια, αποδεικνύοντας πως οι σχέσεις με τον κόσμο δεν είναι εμπόδιο για τον ασκητισμό. Ο αναχωρητισμός της ερήμου γίνεται προμαχώνας του Θεού. Και τα παχωμιακά μοναστήρια τα κάστρα του Θεού, γράφει ο Λακαριέρ. Γύρω στο 400 μ.Χ. ο άγιος Ιερώνυμος, που έρχεται από τη Δύση και τα επισκέπτεται, λέει πως οι μοναχοί μπορεί να φτάνουν και τις 50 χιλιάδες. Και με βάση τα πρώτα αυτά κοινόβια, ο Μέγας Βασίλειος θα γράψει τους Όρους, τους κανόνες της μοναχικής ζωής που ισχύουν μέχρι σήμερα.
Η εξιστόρηση του επεισοδίου φτάνει μέχρι τα νεότερα χρόνια.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥΤο ιδιαίτερο θρησκευτικό κίνημα μονοφυσιτικού χαρακτήρα των Ιακωβιτών ή Συριοϊακωβιτών ιδρύθηκε από τον Ιάκωβο Βαραδαίο(συρ. Burde’ana = Ο άνθρωπος με τα κουρελιασμένα ρούχα). Χαρακτηριστικό είναι ότι, αν και ο Μονοφυσιτισμός απέκτησε τους πρώτους οπαδούς του ήδη από την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451), το μονοφυσιτικό σχήμα των Ιακωβιτών απέκτησε οργανωμένη μορφή μόλις το 542, έτος κατά το οποίο άρχισε την ιεραποστολική του δράση ο Βαραδαίος.4
Η ίδρυση της Εκκλησίας των Ιακωβιτών οφείλεται στη μορφή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδοσίου (535-566).5 Πολλές εκκλησίες Ιακωβιτών ιδρύθηκαν κατά καιρούς στη Μ. Ασία και στα νησιά του Αιγαίου, αλλά οι τοπικές διαφοροποιήσεις δεν επέφεραν την αναμενόμενη στελέχωση της διοίκησής τους από γηγενείς ιερείς.
Ήταν Σύριοι μοναχοί οι ηγετικές μορφές της κάθε εκκλησίας σε κάθε τόπο. Οι Σύριοι αυτοί μοναχοί έφεραν μαζί τους στον νέο τόπο όπου θα διέμεναν τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμά τους καθώς επίσης και την πνευματική τους κληρονομιά. Οι Σύριοι ιεραπόστολοι έφθασαν ως τα βάθη της Περσίας και της Κ. Ασίας προκειμένου να διαδώσουν την ιακωβίτικη διδασκαλία.
Παρά την εξάπλωση των Ιακωβιτών σε διάφορες περιοχές του τότε γνωστού κόσμου, τα χωριά και τα μοναστήρια της Συρίας παρέμειναν τα πνευματικά κέντρα του εν λόγω μονοφυσιτικού κινήματος ενώ πολλοί από τους Ιακωβίτες επισκόπους διαβίωσαν σε ερημικές τοποθεσίες της συριακής γης παρά σε αστικά κέντρα.
Η Εκκλησία των Ιακωβιτών διατήρησε την ύπαρξη και λειτουργία της παρά την σασσανιδική και ισλαμική κατάκτηση.
Λόγω των συνεχών διώξεων που υπέστησαν δεν κατάφεραν να αποτελέσουν ένα ενιαίο σώμα, όπως συνέβη με τους μονοφυσίτες Κόπτες της Αιγύπτου. Ωστόσο διατήρησαν την ενότητά τους, αν και διασκορπισμένοι σε διάφορα εδάφη της Συρίας.
Ιστορία της ιακωβιτικής εκκλησίας
Ο Ιάκωβος Βαραδαίος, ο μονοφυσίτης επίσκοπος της πόλης της Εδέσσης (542/3) υπήρξε ο αναμορφωτής του δόγματος που στη συνέχεια ονομάστηκε ιακωβίτικου χριστιανισμός. Γεννήθηκε στην Τέλλα της Οσροηνής περίπου το 500 και πέθανε στο Κάσσιον, κοντά στα συροαιγυπτιακά σύνορα στις 30 Ιουλίου 578.6
Γνωστή προσωπικότητα προερχόμενη από τις τάξεις των Ιακωβιτών μοναχών της Περσίας υπήρξε ο Μαρουθάς (Marouthā), ο οποίος ανέπτυξε έντονη διοικητική δράση εντός της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών. Κατά το χρονικό διάστημα από το σχηματισμό της εκκλησίας των Ιακωβιτών μέχρι την αραβική κατάκτηση, οι Ιακωβίτες παρουσίαζαν την εικόνα μιας ουσιαστικά διάσπαρτης θρησκευτικής ομάδας η οποία δεν κατόρθωσε να αποτελέσει την εθνική εκκλησία της Συρίας.
Κυρίαρχο ρόλο στην εξέλιξη αυτή διαδραμάτισε το γεγονός της ισχυρής παρουσίας του ελληνικού στοιχείου, αλλά και το ότι η Συρία ήταν περιοχή με πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα αναφορικά με την πληθυσμιακή της σύσταση και συνεπώς την πολιτισμική της οντότητα.13
Το Σχίσμα των Ιακωβιτών (13ος -15ος αι.)
Κατά το χρονικό διάστημα ανάμεσα στα τέλη του 13ου και τα τέλη του 15ου αι. η Ιακωβίτικη εκκλησία έζησε μια περίοδο έντονων αναταραχών οι οποίες είχαν ως κατάληξη τη διαίρεση των Ιακωβιτών σε τέσσερα τμήματα, όσοι ακριβώς ήταν και οι “πατριάρχες” οι οποίοι διεκδικούσαν τον τίτλο του Πατριάρχη της Ιακωβίτικης Εκκλησίας.31Μετά το θάνατο του Πατριάρχη Ιγνατίου (+1292) επαναλήφθηκαν οι αντιδράσεις που είχαν προκληθεί από τους διεκδικητές του για τον πατριαρχικό θώκο, δηλ. τον Κωνσταντίνο, επίσκοπο Μελιτηνής, τον Μιχαήλ, αρχιμανδρίτη της Gawikath, και τον Ιγνάτιο, επίσκοπο της Mardin.32Το επόμενο έτος (1283) δολοφονήθηκε ο Κωνσταντίνος από τους Κούρδους. Γρήγορα όμως εμφανίσθηκαν καινούριοι υποψήφιοι για το πατριαρχικό αξίωμα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ανεξέλεγκτη κατάσταση αναφορικά με τον αριθμό των “πατριαρχών”:
Υπήρχαν Πατριάρχες στην Σις, το μοναστήρι του Bar Shauma και την Tur Abdin. Από τους τέσσερις εν λόγω διεκδικητές έμειναν δύο, ο της Tur Abdin Ιγνάτιος και ο της Mardin Ιγνάτιος Νώε. Τελικά ο Ιγνάτιος της Tur Abdin αποφάσισε να αποσύρει την υποψηφιότητά του προς χάρη του Ιγνατίου Νώε, ο οποίος αποτέλεσε τον Πατριάρχη Ιγνάτιο ΙΒ΄.
Ο ίδιος ήταν εκείνος ο οποίος κατόρθωσε τελικά να συνενώσει την εκκλησία των Ιακωβιτών.33 3.
Δόγμα – Τελετουργικό
Η δογματική διδασκαλία των Ιακωβιτών, οι οποίοι ανέρχονται περίπου στους 400.000, χαρακτηρίζεται από μια μετριοπαθή προσέγγιση του μονοφυσιτισμού και ανήκουν στη Σχολή του Σεβήρου Αντιοχείας.Ο Σεβήρος επίσκοπος, Αντιόχειας από το 512, καταγόταν από την Σωζόπολη της Πισιδίας της Μ. Ασίας και πέθανε στην Αίγυπτο το 558. Μονοφυσίτης θεολόγος και άγιος της μονοφυσιτικής εκκλησίας μελέτησε από τα νεανικά του χρόνια νομικές σπουδές και φιλοσοφία.Γνώρισε την αρνητική στάση του αυτοκράτορα Ιουστινιανού σε σχέση με το θρησκευτικό ζήτημα της φύσης του Ιησού Χριστού. Ο ίδιος ήταν μετριοπαθής στις μονοφυσιτικές του αντιλήψεις, απορρίπτοντας την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας αλλά και την διδασκαλία του Ευτύχη και του Ιουλιανού της Αλικαρνασσού.
Μετά την καταδίωξη από το ιουδαϊκό ιερατείο και τους διωγμούς από την ρωμαϊκή εξουσία, η Εκκλησία πορεύεται το δρόμο της στο νέο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον της εποχής μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Στο πεδίο αυτό συναντάται με τον ελληνικό πολιτισμό και την αρχαία θρησκεία, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και εξαπλωθεί στον ελληνορωμαϊκό κόσμο του 4ου αιώνα.
Κοινός τόπος συνάντησης είναι η ελληνική γλώσσα, ως Κοινή γλώσσα των λαών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής από την Εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Μεγάλοι Πατέρες της εποχής αξιοποιούν τις φιλοσοφικές έννοιες των Ελλήνων στοχαστών, χωρίς να προσλαμβάνουν το θρησκευτικό υπόβαθρο της φιλοσοφίας τους.
Οι αρχαιολάτρες φιλόσοφοι και οι στοχαστές, απ' την άλλη, αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση τη νέα πίστη, η οποία ωστόσο ολοένα και περισσότερο κερδίζει έδαφος όχι μόνο ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους αλλά και στους μορφωμένους και ευγενείς της εποχής.
Στην Αθήνα, την πόλη των φιλοσόφων, συναντώνται ως φοιτητές δύο εμβληματικές μορφές αυτής της περιόδου, ο Ελληνολάτρης πρίγκιπας και μετέπειτα αυτοκράτορας Ιουλιανός και ο Βασίλειος, αργότερα επίσκοπος Καισαρείας και μέγας θεολόγος, μαζί με τον αδερφικό του φίλο Γρηγόριο Θεολόγο.
Ο Βασίλειος, μαζί με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θα αντιταχθεί στην προσπάθεια του Ιουλιανού να επαναφέρει την παλιά θρησκεία, ως μέσο για την ανανέωση της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η πραγματικότητα θα αποδείξει ότι οι εποχές είχαν αλλάξει και ο σύντομος βίος του Ιουλιανού θα αφήσει την προσπάθεια του για επαναφορά της αρχαίας θρησκείας μετέωρη.
Η Ιστορία θα δικαιώσει τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος με την περίφημη επιστολή του ΠΡOΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, διαχωρίζει την ελληνική παιδεία από την αρχαία θρησκεία, ανοίγοντας τον δρόμο για την πολύ γόνιμη συνάντηση Χριστιανισμού-Ελληνισμού.
Όσοι στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων δεν αναζητούν μονάχα την ηδύτητα και την χάρη του λόγου μπορούν να αποκομίσουν και κάποια ωφέλεια για την ψυχή. Και όπως κόβοντας το τριαντάφυλλο, αποφεύγουμε τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς, έτσι και από τα κείμενα αυτά θα πάρουμε ό,τι είναι χρήσιμο και θα προφυλάξουμε τον εαυτό μας από ό,τι είναι επιζήμιο.
Απόσπασμα από την επιστολή προς νέους, Μέγας Βασίλειος
Η συναρπαστική περιπέτεια της διάδοσης του Χριστιανισμού με τη δράση των Αποστόλων και - κυρίως - του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου.
Ο Χριστιανισμός αρχικά διώχθηκε από το ιουδαϊκό ιερατείο, επειδή, ανατρέποντας τα μέχρι τότε θρησκευτικά και φυλετικά δεδομένα, είχε αρχίσει να εξαπλώνεται ραγδαία στον ελληνορωμαϊκό κόσμο.
Η παντοδύναμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είδε την εξάπλωση αυτή ως απειλή, προσπάθησε να την ανακόψει με συνεχείς και μαζικούς διωγμούς που στοίχισαν την ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι έγιναν μάρτυρες για την πίστη τους. Στο Κολοσσαίο, όπως και σε όλα τα στάδια και τις αρένες της Μεσογείου, οι χριστιανοί έρχονταν αντιμέτωποι με τον θάνατο, χωρίς να δειλιάζουν. «Γίναμε το θέατρο του κόσμου», έγραψε ο Απόστολος Παύλος.
Όμως το νέο ήθος που κόμιζε ο Χριστιανισμός και η αποφασιστικότητα των Χριστιανών να πεθάνουν για την πίστη τους έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα: η νέα θρησκεία αποδείχτηκε πολύ πιο ισχυρή από διωγμούς και θανατώσεις.
Με τον Μ. Κωνσταντίνο σταματούν οι διωγμοί και επικρατεί ανεξιθρησκία, εγκαινιάζεται η νέα πρωτεύουσα, η Κωνσταντινούπολη, ενώ η Ρώμη λίγο αργότερα υποκύπτει στους βαρβάρους μισθοφόρους της.
Ένας αλλόθρησκος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του Χριστιανισμού για να επιλέξει. Βρίσκει λοιπόν έναν ορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό. Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον «ξεναγήσουν» στις εκκλησίες τους.
Πάει ο αλλόθρησκος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους ταχτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμά του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φέρθηκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.
Την επομένη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό. Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν’ ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται. Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη και αρμονία. Άκουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού. Πέρασε η ώρα, τέλειωσε η λειτουργία, τον καλοδέχτηκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.
Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία. Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφταναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ. Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία. Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο αλλόθρησκος…
Την επομένη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε. Όταν βρέθηκαν όλοι μαζί, τους λέει:
- Στην προτεσταντική εκκλησία είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια. Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας. Στην ορθόδοξη εκκλησία είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!
Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν.
Και καταλήγει ο αλλόθρησκος:
- Θα γίνω ορθόδοξος!
- Μα πώς; αναρωτιούνται οι άλλοι.
- Ακούστε, λέει ο αλλόθρησκος. Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος. Τούτου εδώ -και δείχνει τον ορθόδοξο- δεν δικαιολογείται αλλιώς. ...Με τέτοιο μπάχαλο μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 και πλέον χρόνια!!!
Κι όμως συμβαίνουν θαύματα! Ένας Μουσουλμάνος στην Αίγυπτο σκότωσε τη γυναίκα του και την έθαψε με τα δύο κοριτσάκια τους, το ένα ήταν μωρό και το άλλο 8 ετών.
Τα κορίτσια τα έθαψε ζωντανά!! Στην συνέχεια κατήγγειλε στην αστυνομία ότι τα κορίτσια είχαν σκοτωθεί απο έναν θείο τους. Ύστερα από 15 μέρες πέθανε ένα άλλο μέλος από το σόι τους. Οι συγγενείς του αποφάσισαν να τοποθετήσουν το νεκρό στον τάφο όπου βρισκόταν η γυναίκα και τα δύο του παιδιά.
Όταν άνοιξαν τον τάφο για την κηδεία, οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στα αυτιά τους: Βρήκαν κάτω από το χώμα τα δύο κοριτσάκια ΖΩΝΤΑΝΑ!!! Το εκπληκτικό γεγονός διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη τη χώρα και ο πατέρας των παιδιών ετοιμάστηκε για τη θανατική ποινή. Όπως ήταν φυσικό, οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή πάνω στο μεγαλύτερο παιδί προκειμένου να τους διαφωτίσει για το πώς επέζησαν.
Ένας άνδρας, ο οποίος φορούσε λευκά ρούχα που έλαμπαν σαν τον ήλιο, με χέρια ματωμένα από πληγές, ερχόταν και μας έδινε φαγητό, ήταν η απάντηση της μικρής. Ακόμη, ο άνθρωπος αυτός ξυπνούσε και τη μαμά μου για να περιποιηθεί την αδελφή μου.
Το εθνικό αιγυπτιακό κανάλι, το οποίο πήρε τη συνέντευξη, μετάδωσε μέσω της (μουσουλμάνας) δημοσιογράφου: «Ο άνδρας αυτός δε μπορεί να ήταν άλλος από τον ΙΗΣΟΥ, διότι κανείς άλλος δεν κάνει τέτοιου είδους πράγματα!».
Μπορεί μεν οι μουσουλμάνοι να δέχονται ότι ο «ISA» (Ιησούς) τα έκανε όλα αυτά, αλλά οι πληγές δείχνουν ότι πραγματικά σταυρώθηκε, όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιησούς ΖΕΙ. Εξάλλου, κανείς δε διανοήθηκε να μη βασιστεί στα λόγια του κοριτσιού, γιατί ούτε αυτή ούτε η αδελφούλα του θα ήταν δυνατό να επιζήσουν αν δε συνέβαινε ένα πραγματικό θαύμα.
Οι ηγέτες των μουσουλμάνων βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα αδιέξοδο, καθώς ούτε την αυθεντικότητα του θαύματος μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε και να περιορίσουν την έκταση που πήρε η δημοσιότητα της όλης ιστορίας.
"What About Now"What about today? ...before it's too late
Shadows fill an empty heart
As love is fading, From all the things that we are But are not saying. Can we see beyond the stars And make it to the dawn? Change the colors of the sky. And open up to The ways you made me feel alive, The ways I loved you. For all the things that never died, To make it through the night, Love will find you. What about now? What about today? What if you're making me all that I was meant to be? What if our love never went away? What if it's lost behind words we could never find? Baby, before it's too late, What about now? The sun is breaking in your eyes To start a new day. This broken heart can still survive With a touch of your grace. Shadows fade into the light. I am by your side, Where love will find you. What about now? What about today? What if you're making me all that I was meant to be? What if our love, it never went away? What if it's lost behind words we could never find? Baby, before it's too late, What about now? Now that we're here, Now that we've come this far, Just hold on. There is nothing to fear, For I am right beside you. For all my life, I am yours. What about now? What about today? What if you're making me all that I was meant to be? What if our love never went away? What if it's lost behind words we could never find? What about now? What about today? What if you're making me all that I was meant to be? What if our love never went away? What if it's lost behind words we could never find? Baby, before it's too late, Baby, before it's too late, Baby, before it's too late, What about now?
Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Ιεροθέου
Αναδημοσίευση - Πηγή: http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/44651-poies-einai-oi 1. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.
2. Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης. Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ορθοδόξου Πάπα της Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque. Όμως για πρώτη φορά ο Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ’ το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque και ο Πάπας Βενέδικτος Η’ εισήγαγε το πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
3. Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείται ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθή.
Από αυτήν την βασική διδασκαλία προέρχεται η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο του Πάπα κλπ.
4. Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, ήτοι:
– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός, να καταργήται η τέλεια ισότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, να υποτιμάται το Άγιον Πνεύμα ως μη ισοδύναμο και ομόδοξο με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, αφού παρουσιάζεται ωσεί “πρόσωπο στείρο”,
– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το μυστικό δείπνο,
– ο καθαγιασμός των “τιμίων δώρων” που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού “λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…”,
– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση,
– η θεωρία περί της “περισσευούσης αξιομισθίας” του Χριστού και των αγίων που την διαχειρίζεται ο Πάπας,
– ο χωρισμός και η διάσπαση μεταξύ των μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος, και θείας Ευχαριστίας,
– η διδασκαλία περί της κληρονομήσεως της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος,
– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον),
– η μη μετάληψη των λαϊκών από το “Αίμα” του Χριστού,
– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι “ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γής” (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος,
– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις,
– το αλάθητο του Πάπα,
– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα,
– οι θεωρίες της analogia entis και analogia fidei που επικράτησαν στον δυτικό χώρο.
– η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας στην ανακάλυψη των πτυχών της αποκαλυπτικής αλήθειας,
– η διδασκαλία περί του απολύτου προορισμού,
– η άποψη περί της ενιαίας μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού και των κτισμάτων, η οποία οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.
Σε μια όαση κρυμμένη μέσα στα πιο απόμακρα τοπία της ερήμου, ο γέρος Ελιάου ήταν γονατισμένος δίπλα σε μερικές χουρμαδιές. Ο γείτονάς του, ο Χακίμ, ένας πλούσιος έμπορος, σταμάτησε στην όαση για να πιουν νερό οι καμήλες του και είδε τον Ελιάου να ιδρώνει σκάβοντας στην έρημο.
- Τι νέα γέροντα; Ειρήνη σε σένα. - Και σε σένα, αποκρίθηκε ο Ελιάου χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του. - Τι κάνεις εδώ μ'αυτή τη ζέστη και με το φτυάρι στα χέρια; - Φυτεύω, αποκρίθηκε ο γέρος. - Μα τι φυτεύεις εδώ, Ελιάου; - Χουρμάδες, αποκρίθηκε ο Ελιάου δείχνοντας γύρω του τις χουρμαδιές. - Χουρμάδες, επανέλαβε ο νεοφερμένος. Κι έκλεισε τα μάτια με συγκατάβαση, σα να'χε ακούσει τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα του κόσμου και συνέχισε: - Η ζέστη σε πείραξε στο μυαλό, αγαπητέ μου Ελιάου. Έλα, παράτα τα αυτά και έλα στη σκηνή μου να πιούμε ένα ποτήρι. - Όχι, πρέπει να τελειώσω το φύτεμα. Μετά, αν θέλεις, θα πιούμε... - Για πες μου, φίλε, πόσων χρόνων είσαι; - Ξέρω κι εγώ; Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα; Δεν ξέρω... Το ξέχασα... Όμως, τι σημασία έχει αυτό; - Κοίταξε φίλε. Οι χουρμαδιές θέλουν πάνω από πενήντα χρόνια ώσπου να μεγαλώσουν και μόνον όταν γίνουν μεγάλα δέντρα δίνουν καρπό. Εγώ δε θέλω το κακό σου, το ξέρεις. Μακάρι να ζήσεις ως τα εκατό και βάλε, όμως, ξέρεις ότι δύσκολα θα φτάσεις να μαζέψεις καρπούς απ'αυτό που σήμερα φυτεύεις. Παράτα τα, λοιπόν, κι έλα μαζί μου.
- Κοίταξε, Χακίμ. Εγώ έφαγα τους χουρμάδες που φύτεψε κάποιος άλλος, κάποιος που ποτέ δεν ονειρεύτηκε να φάει αυτούς τους χουρμάδες. Εγώ σήμερα φυτεύω ώστε άλλοι να φάνε αύριο τους χουρμάδες που φύτεψα... Έστω κι αν είναι προς τιμήν κάποιου αγνώστου, αξίζει τον κόπο να αποτελειώσω το έργο μου. (....)
απόσπασμα απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ "Να σου πω μια ιστορία", εκδ. Opera animus
* Κατά την εφαρμογή της στη διδακτική πράξηπροηγήθηκε της ανάρτησης αυτής η ανάρτηση "η έκρηξη της Αγάπης" κατά την 1η διδ. ώρα και στη συνέχεια για άλλες δυο διδ. ώρες και μια εβδομάδα από το σπίτι, εφαρμόστηκε η προτεινόμενη στη συνέχεια ομαδοσυνεργατική εργασία
Αφού δείτε την παρουσίαση αξιοποιήστε τον "Ύμνο της αγάπης'' του αποστόλου Παύλου (Κορ. Α' 13, 1-7 )
Ομάδα Α':Ποια είναι τα χαρακτηριστικά
του ανθρώπου, που αγαπάει αληθινά και αν αυτά τα είχε η α'χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων; - Δημιουργήστε συνεργατικά ένα κείμενο (word) και ανεβάστε το στο wiki μας.
Ομάδα Β':Οπτικοποιήστε τον ύμνο της Αγάπης ή με power point
ή movie maker, και ανεβάστε το στο wiki μας.
Ομάδα Γ' & Δ': Εντοπίστε από το διαδίκτυο μουσική που
πραγματεύεται την αγάπη και αιτιολογήστε την επιλογή σας. Αναζητήστε ομοιότητες ή
διαφορές των γνωρισμάτων της Αγάπης όπως παρουσιάζεται μέσα από τον ύμνο με το
τραγούδι που επιλέξατε εσείς για την αγάπη, δημιουργώντας συνεργατικά ένα κείμενο (word) και ανεβάστε το στο wiki μας.
