Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Γέρων Εφραίμ, Δικαίος I. Σκήτης Aπ. Aνδρέου Αγίου Όρους / Χριστουγεννιάτικη ομιλία - συνέντευξη

Από παλαιότερη αλλά πάντα επίκαιρη χριστουγεννιάτικη ομιλία - συνέντευξη του γέροντος Εφραίμ Δικαίου της σκήτης του Αγίου Ανδρέα - Άγιον Όρος σε ραδιοφωνικό σταθμό

είτε ολόκληρη:


είτε σε 13 επεισόδια:  http://goo.gl/FJVDTc

Ο γέροντας απαντάει σε ερωτήσεις ακροατών όπως για :

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Εκεί όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι... Χρόνια πολλά από το Hong Kong!!!




συν - οδοιπορία:
 Μαύροι, Λευκοί, Κίτρινοι, Ινδοί, όλοι μαζί...


Επισκέπτης, που συμμετείχε στην Χριστουγεννιάτικη θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Λουκά στο Χονγκ Κονγκ, έγραψε για την εμπειρία του:

«Άνθρωποι από όλες τις φυλές. Μαύροι,Λευκοί, Κίτρινοι, Ινδοί, όλοι μαζί στον 7ο όροφο του ουρανοξύστη, όπου ένα διαμέρισμα έχει μετατραπεί για να φιλοξενήσει την ορθόδοξη Εκκλησία, γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα. Εκεί που δεν υπάρχουν ρατσισμός και διακρίσεις και όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Χρόνια πολλά από το Hong Kong!!!» 

Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, αυτές οι όμορφες και κατανυκτικές πνευματικές στιγμές και εμπειρίες μας δίνουν δύναμη και κουράγιο!


Ευλογημένα Χριστούγεννα!

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Θα σου έδινα την ψυχή μου… να την κάνεις αγάπη τα Χριστούγεννα.

 Astropeleki - Just another star in the webSky
ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, ερμηνευμένο από τον Γιάννη Ζουγανέλη και την Ελεονώρα Ζουγανέλη, 
“Το παιδί με την σάλπιγγα”. Νικηφόρος Βρεττάκος


Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.


Νὰ τὴν κάνεις ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα
στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.
Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ
στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων.
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες
ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,
στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου...
Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη
τὰ Χριστούγεννα.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Η μαμά μου είναι… άγγελος!:

Διακόνημα: 

 Ο ρόλος της μητέρας στο πιο συγκινητικό βίντεο

3_queens_590_b«Κάντε πολλή ησυχία… Η μαμά μου κοιμάται… Είναι πολύ κουρασμένη… Μου έφτιαξε πρωινό, φροντίζει για εμένα συνέχεια, φροντίζει τον αδερφό μου… Η μαμά μου με διδάσκει τα πάντα για τον κόσμο. Η μαμά μου είναι νοικοκυρά. Η μαμά μου είναι γιατρός. Η μαμά μου είναι άγγελος!»

Το συγκινητικό βίντεο «3 Queens» που κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο περιγράφει την καθημερινότητα τριών πραγματικών μαμάδων από την Πενσυλβάνια, την Ουάσιγκτον και το Τέξας:
Ακούγονται οι φωνές των παιδιών τους που περιγράφουν πώς βλέπουν τις μαμάδες τους, οι οποίες επέλεξαν να μην εργαστούν για να μένουν μαζί τους και να τα φροντίζουν…
Το βίντεο καταλήγει: «Σςς η μαμά μου κοιμάται… Ήταν στο πόδι όλη μέρα! Είναι πολύ κουρασμένη. Όνειρα γλυκά μανούλα!»
Πηγή:mama365.gr 

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

web-theologos: Van Gogh

Αναδημοσίευση web-theologos: Van Gogh:


Ο νυχτερινός ουρανός είναι ένα σημείο του πίνακα με απίστευτη ενέργεια ενώ κάτω από τα αστέρια που εκρήγνυνται, το χωριό βρίσκεται σε απόλυτη ηρεμία. Τα πάντα μοιάζουν χαμένα στην απεραντοσύνη, στην κίνηση του σύμπαντος που τυλίγεται και ρέει. Αυτό που συνδέει γη και ουρανό είναι το φλογόσχημο κυπαρίσσι, ένα δέντρο που συνδέεται παραδοσιακά με τα νεκροταφεία και το πένθος.

Αλλά ο θάνατος δεν ήταν δυσοίωνος για τον Van Gogh. «Το να κοιτάζω τα αστέρια με κάνει πάντα να ονειρεύομαι,» είχε πει, «Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην είναι τα λαμπερά σημεία του ουρανού τόσο προσιτά όσο τα μαύρα σημεία στο χάρτη της Γαλλίας; Ακριβώς όπως παίρνουμε το τραίνο για να φτάσουμε στην Tarascon ή την Rouen, έτσι να παίρνουμε το θάνατο για να φθάσουμε σ’ ένα αστέρι»...

Περισσότερα: http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8.html  -  http://goo.gl/Mkqyl


Ο Πέτρος Βρέλλης δημιούργησε μία εντυπωσιακή διαδραστική προσαρμογή του «Έναστρου Ουρανού» του Vincent van Gogh μετατρέποντας τους στροβίλους που σχηματίζει το πινέλο του ζωγράφου, σε ζωντανές πνοές του ανέμου, οι οποίες μαζί με τη μουσική υπόκρουση αντιδρούν στο άγγιγμα του χεριού! 
Πηγή: http://kali-ellada.blogspot.gr/2012/02/video_23.html

Η Ανατρεπτική Αγάπη του Θεού

Ώ, Συ Νυμφίε, που ομορφαίνεις την ασχήμια της νύφης!
 Το Zωντανό Iστολόγιο

Ομιλία Ιω. Χρυσοστόμου : « Ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος …»
Επιλογή (από P.G. 52, 404 Α-411 Β): +Παναγιώτης Νέλλας. Μετάφραση: Ελ. Μαϊνάς.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ‘ΣΥΝΑΞΗ’ τεύχος αρ. 2, 1982

Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; Ναι πόρνη. Εννοώ τη δική μας φύση. Ήταν τρανός και αυτή ταπεινή. Τρανός όχι στη θέση αλλά στη φύση. Πεντακάθαρος ήταν, ακατάστρευτη η ουσία του, άφθαρτη η φύση του. Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας απαράλλακτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών. Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις …
Έριχνε το βλέμμα του στη Γη και την έκανε να τρέμει … Ποτάμια έβγαζε στην έρημο … Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Για να την αναπλάσει από πόρνη σε παρθένα. Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος.
Επεθύμησε πόρνη. Και τι κάνει; Επειδή δεν μπορούσε να ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε στα χαμηλά. Έρχεται στην καλύβα της. Τη βλέπει μεθυσμένη. Και με ποιό τρόπο έρχεται; Όχι με ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και του φύγει. Τη βρίσκει καταπληγωμένη, εξαγριωμένη, από δαίμονες κυριευμένη. Και τι κάνει; Την παίρνει και την κάνει γυναίκα του. Και τι δώρα της χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιο δαχτυλίδι; Το Άγιο Πνεύμα.
Έπειτα λέγει. 
- Δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο;
- Του λέγει, ναι.
- Και πώς ξέπεσες από εκεί;
- Ήλθε και με πήρε ο Διάβολος από τον Παράδεισο.
- Φυτεύτηκες στον Παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Να, σε φυτεύω μέσα μου. Δεν τολμά να με πλησιάσει εμένα. Ο ποιμένας σε κρατάει και ο λύκος δεν έρχεται πια.
- Αλλά είμαι, λέγει, αμαρτωλή και βρώμικη.
- Μη μου σκοτίζεσαι, είμαι γιατρός.
Δώσε μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τι κάνει. Ήλθε να πάρει την πόρνη, όπως αυτή – το τονίζω – ήταν βουτηγμένη στη βρώμα. Για να μάθεις τον έρωτα του Νυμφίου. Αυτό χαρακτηρίζει τον ερωτευμένο: το να μη ζητάει ευθύνες για αμαρτήματα, αλλά να συγχωρεί λάθη και παραπατήματα.
Πιο πριν ήταν κόρη των δαιμόνων, κόρη της Γης, ανάξια για τη Γη. Και τώρα έγινε κόρη του βασιλιά. Και αυτό γιατί έτσι θέλησε ο ερωτευμένος μαζί της. Γιατί ο ερωτευμένος δεν πολυνοιάζεται για τη συμπεριφορά του. Ο έρωτας δεν βλέπει ασχήμια. Γι’ αυτό και ονομάζεται έρωτας, επειδή πολλές φορές αγαπά και την άσχημη. Έτσι έκανε και ο Χριστός. Άσχημη είδε και την ερωτεύτηκε και την ανακαινίζει.

Την πήρε ως γυναίκα, και ως κόρη του την αγαπά, και ως δούλα του την φροντίζει, και ως παρθένα την προστατεύει, και ως παράδεισο την τειχίζει, και ως μέλος του σώματός του την περιποιείται. Τη φροντίζει ως κεφαλή της που είναι, τη φυτεύει ως ρίζα, την ποιμαίνει ως ποιμένας. Ως νυμφίος την παίρνει γυναίκα του, και ως εξιλαστήριο θύμα την συγχωρεί, ως πρόβατο θυσιάζεται, ως νυμφίος τη διατηρεί μέσα στην ομορφιά, ως σύζυγος φροντίζει να μην της λείψει τίποτα.
Ώ, Συ Νυμφίε, που ομορφαίνεις την ασχήμια της νύφης!
—-
Ἀλλ᾿ ὅπερ ἔλεγον, ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης...

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Η χριστιανική λατρεία είναι πνευματική και αληθινή - Α΄ Λυκείου

Στο διάλογό του με μια γυναίκα, τη Σαμαρείτισσα, ο Κύριος φανερώνει ποια είναι η πραγματική λατρεία.
Ο Διάλογος του Κυρίου με τη Σαμαρείτισσα 

Δραστηριότητα 1η:

Δραστηριότητα 2η: 

*Πολύ εύκολα μπορούν να προστεθούν ως υπότιτλοι - ο διάλογος του Ιησού με τη Σαμαρείτισσα με κάποιο εργαλείο δημιουργίας ταινιών όπως το win moovie maker

Δραστηριότητα 3η: 

Η τρίτη βιωματική δραστηριότητα πάνω  στο σπουδαιότατο αυτόν θεολογικό διάλογο, βασίζεται σε μια καταπληκτική ιδέα - δραστηριότητα της Ξανθής, που μπορεί να αξιοποιηθεί (ομαδοσυνεργατικά) στην συγκεκριμένη διδακτική ενότητα "Δραστηριότητα δημιουργικής γραφής ποίησης on-line «Είμαι (I Am)»"

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Eκκλησία: ηρεμιστικό, ατομική υπόθεση, ή κάτι άλλο...

Προσκυνητής



Η ολοένα αυξανόμενη προσέλευση νέων ανθρώπων στην εκκλησία και η επιθυμία να ζήσουν τη ζωή της, εκτός από τη δεδομένη ευχαρίστηση των πνευματικών πατέρων, θα πρέπει να οδηγήσει και σε σοβαρό προβληματισμό.
Η μαζική προσέλευση των ανθρώπων στην εκκλησία ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική, γιατί δεν ήταν χαρισματική. Ο Θεός καλεί τον καθένα προσωπικά. Η ανταπόκριση στην κλήση Του γίνεται μέσα από την καρδία του καθενός και αντανακλά στη ζωή του.
Οι οποιεσδήποτε δοκιμασίες (θάνατοι, αποτυχίες, πόνοι σωματικοί και ψυχικοί) μπορούν να γίνουν αφετηρίες για μια νέα ζωή. Όμως τελικά η πορεία για συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, προϋποθέτει ελευθερία και αγάπη που εκφράζονται με υπομονή, υπακοή, ταπείνωση, άσκηση, βίωση ορθόδοξης ζωής.
Ο ενθουσιασμός, οι διάφορες ψυχολογικές πιέσεις, ή ακόμα η ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική ηρεμία, μπορούν να οδηγήσουν σήμερα το νέο άνθρωπο να πλησιάσει την εκκλησία.

Τι είναι όμως η Εκκλησία; Μέσο ηρεμιστικό , ατομική υπόθεση ή κάτι άλλο;
Μελετώντας κανείς την ορθόδοξη παράδοση, θα διαπιστώσει εύκολα πως η εκκλησία δεν ενεργεί ως καθησυχασμός, βόλεμα του εαυτού μας ή ηρεμιστικό χάπι. Γιατί όλ’ αυτά δεν θεραπεύουν, αλλά καλύπτουν την ασθένεια. Κι ο Χριστός – η κεφαλή της Εκκλησίας - έρχεται για να σώσει τον άνθρωπο. Τούτο σημαίνει πως ενδιαφέρεται να τον ολοκληρώσει ως πρόσωπο.
Ο εγωϊσμός που εκφράζεται κι ως φιλαυτία, εμποδίζει στο δόσιμο της αγάπης. Γίνεται το καρκίνωμα που δεν αφήνει την καρδιά να ξανοιχτεί στην κοινωνία των προσώπων. Κι έτσι ο άνθρωπος μένει μόνος, αποκομμένος από τους άλλους, βιώνοντας τον πόνο, το άγχος, την απόγνωση. Μαραίνεται η ψυχή, χάνεται η χαρά και η ειρήνη της καρδίας.

Η Εκκλησία ως σύναξη των τέκνων του Θεού, συγκεκριμενοποιείται για τον κάθε πιστό σ’ ένα χώρο-ναό, με κάποιο πατέρα πνευματικό και κάποια αδέλφια πνευματικά. Δεν είναι αόριστη υπόθεση, ούτε ατομισμός με κάλλυμα θρησκευτικό. 
Είναι συγκεκριμένη Εκκλησιαστική κοινότητα που ενώνει τους χριστιανούς σ’ ένα σώμα-το σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό, σύμφωνα με το Πατερικό γνωμικό «μόνος Χριστιανός καθόλου Χριστιανός».
Βέβαια μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα αποκαλύπτεται ο κακός εαυτός μας και μας προκαλεί πόνο. Φαίνονται ο εγωϊσμός μας, τα πάθη μας, οι αναπηρίες μας. Όμως, σιγά-σιγά με τη χάρη του Θεού και τη βοήθεια των άλλων μελών της Εκκλησίας, βοηθούμαστε να θεραπευτούμε, κι άρα να χαρούμε το Θεό, τους γύρω μας, τον εαυτό μας.
Μπορούμε να ζήσουμε τη χαρά της κοινωνίας των εν Χριστώ αδελφών μας, που εκφράζεται με την κοινή συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία. Μπορούμε, ζώντας σωστά μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, να βαδίζομεν την οδόν της ζωής χαίροντες (Πραξ.8,39). Μπορούμε να προγευόμαστε την ουράνια Βασιλεία της Τριαδικής θεότητας.

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Το Μέγα Μυστήριο του Γάμου

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!


Ο γάμος, όπως και όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας, ήταν συνδεδεμένος με τη Θεία Λειτουργία. Και αυτό γιατί η Θεία Ευχαριστία μπορεί να εμπνέει την αγάπη στους συζύγους, να στηρίζει την αμοιβαιότητα, τη συνοχή και την αποκλειστικότητα και να προσανατολίζει τη ζωή του ζευγαριού και της οικογένειας προς τη Βασιλεία του Θεού.
1. Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ
Α. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΝΗΣΤΡΩΝ(ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ)
Παλιότερα η ακολουθία του αρραβώνα γινόταν ξεχωριστά από το γάμο. Σήμερα τελούνται μαζί.Ο αρραβώνας είναι το προοίμιο του στεφανώματος. Ο Ιερέας παραλαμβάνει τους μελλόνυμφους από το νάρθηκα και καθώς ψάλλεται το «Ἄξιον ἐστι ...», τους «εἰσοδεύει» ἐν πομπῇ στο κέντρο του ναού, όπου ήδη έχει τοποθετηθεί ειδικό τραπέζι, που επέχει θέση Αγίας Τράπεζας, με όλα τα σύμβολα του γάμου και του αρραβώνα: δακτυλίδια, στέφανα, Ευαγγέλιο, κοινό ποτήριο. Η πομπή έχει την έννοια ότι ο ιερέας εισάγει τους μνηστευόμενους στο ναό ως παιδιά της Εκκλησίας με κάθε επισημότητα και ανάμεσα σ' όλους τους πιστούς. Όλη η Εκκλησία επικροτεί το γάμο και εύχεται και γιορτάζει τη σύσταση της μικρής νέας «κατ' οἶκον Ἐκκλησίας». Έτσι ο γάμος γίνεται υπόθεση της Εκκλησίας και δεν είναι απλά μία οικογενειακή τελετή.ΕΠΙΔΟΣΗ-ΑΛΛΑΓΗ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΩΝ

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

web-theologos: Christmas with love: christmas , christmas, love, ...

Λατρεύω το Θεό μόνο για μένα;

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!
Ένα όμορφο τραγούδι, βασισμένο στο Ησαΐας 58:2-10:


Φαίνεται τόσο μακρινή…
Η σκέψη του πόνου, της πείνας και της ανάγκης.
Κύριε, είμαστε τόσο άνετα,
τα παραπάνω είναι μόνο εικόνες στην οθόνη της τηλεόρασής μου.

Ω, νηστεύουμε αλλά γνωρίζουμε ότι μπορούμε να φάμε την επόμενη μέρα,
και πηγαίνουμε στην εκκλησία με αυτοκίνητο.
Υπάρχουν χαλιά για να παρηγορούν τα γόνατά μας όταν προσευχόμαστε, / και κανένας κίνδυνος στο να είμαστε αυτό που είμαστε.

Είναι η δοξολογία μου τόσο δυνατή ώστε να πνίγει τις κραυγές;
Μήπως δεν μπορώ να σκύψω κάτω επειδή τα χέρια μου είναι τόσο υψωμένα;
Είναι τα μάτια μου κλειστά τόσο σφιχτά όταν προσεύχομαι, ώστε να μην βλέπω;
Λατρεύω το Θεό μόνο για μένα; 

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Ζήλεια

ΒΗΜΑΤΑ  -  
Σε ζηλεύω αγκάθι 
(Μουσική B.D Foxmoοr, Μιχάλης Μυτακίδης, Στίχοι και Ερμηνεία SADAHZINIA, από τον δίσκο Άλλο ένα ψέμα)


Κάθε φορά που για κάτι μετανιώνω ξανά, μένω εδώ και το ζω, δεν κρύβομαι πουθενά
δικαιολογίες δεν ψάχνω πίσω στο χρόνο, κάνω κουράγιο και φιλιώνω με τον πόνο.
Θα ήθελα λίγο να με ξεχάσεις ατυχία,  να ζήσω λίγο κι απ' αυτό που λένε ησυχία
και στου ονείρου μια απόμερη άκρη έχω φυλάξει και χαρά κάτω απ' το δάκρυ.
Θα 'θελα έστω μια φορά το κακό να φοβηθεί να διαλέξει μοναχό του να χαθεί
να μη ζυγώσει κοντά κι όταν θα με κοιτάξει να έχω πάνω μου κάτι που να το τρομάξει.
Έστω για μια φορά, έστω για μια στιγμή  να στείλουν πόνο οι πνιγμένοι μου λυγμοί
Να ξεσπάσω ζητάω για όσα έχω πάθει, απόψε Θεέ μου κάνε με να μοιάζω αγκάθι.
Σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε ζυγώνει, σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε πληγώνει
Σε ζηλεύω αγκάθι γιατί και να κοπείς συνεχίζεις να ζεις.
Ζηλεύω, κάποιες στιγμές τη μοναξιά σου, ζηλεύω που όλοι μένουνε μακριά σου
Ζηλεύω που ο ήλιος σε δείχνει χρυσαφένιο παντού, ζηλεύω από πάνω σου το χρώμα του ουρανού
Τον αέρα δε φοβάσαι που σε παίρνει, αφού όπου πας ακόμα θα 'σαι αγκάθι, θα τρυπάς
Δε σε νοιάζει αν χαθείς λίγο πιο πέρα, δε σε νοιάζει αν είναι νύχτα, αν είναι μέρα.
Κυλάει κι ο χρόνος αλλιώτικα για σένα κι όσα αύριο δεις είν' από τώρα ξεγραμμένα
Έχεις ταλέντο αλήθεια να υπάρχεις και χώρο δίπλα σου για όλα πάντα θα 'χεις.
Σε ζηλεύω γιατί κανείς δε σε πληγώνει, σε ζηλεύω γιατί κανείς δε σε ζυγώνει
Γιατί ο φόβος κι όσα σέρνεις σ' έχουν μάθει, σε ζηλεύω τόσο αγκάθι.
Σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε ζυγώνει, σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε πληγώνει
Σε ζηλεύω αγκάθι γιατί και να κοπείς συνεχίζεις να ζεις.
 
 
Ερμηνευτικά σχόλια
Κάθε φορά που για κάτι μετανιώνω: Η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (γενν. 1977), πιο γνωστή ως Sadahzinia (Σανταζίνια), είναι ελληνίδα ράπερ, μέλος του Hip hop/low bap συγκροτήματος Active Member. Θεωρείται η πρώτη γυναίκα που εισήλθε στην ελληνική χιπ-χοπ σκηνή. Εκτός από τη μουσική ασχολείται και με τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών.  To ψευδώνυμο Sadahzinia προέρχεται από τις λέξεις sad (λυπημένος στα αγγλικά), (j)ah (δημιουργία στα τζαμαϊκάνικα) και zinia, η ζίνια, το λουλούδι. Η σύνδεση αυτών των λέξεων δημιουργεί ένα λογοπαίγνιο ενός μύθου της Καραϊβικής, ο οποίος λέει ότι η ζίνια, είναι ένα λυπημένο λουλoύδι μα όταν ακούσει μουσική, ανθίζει και η ζωή αλλάζει για πάντα. Το τραγούδι μας μιλά για την ανάγκη ο άνθρωπος να μην κάνει πίσω στις δυσκολίες του, να ζηλεύει ό,τι είναι καλό, να μην νικιέται από τις πληγές του, αλλά να γνωρίζει ποιος είναι και να παραμένει αυτό που είναι. Την ίδια στιγμή το τραγούδι μας δείχνει πόσο δύσκολο είναι να είσαι ρόδο, λουλούδι. Πόσο εύκολα νικιέσαι από τον πόνο, την απόρριψη, την κακία των άλλων, πόσο εύκολα μέσα από τη ζήλεια θέλουν οι άνθρωποι να μαραθείς. Αυτό κλονίζει την ύπαρξη. Μας κάνει να μην χαιρόμαστε πάντα την επιλογή μας να είμαστε ρόδο. Το αγκάθι όμως μένει μόνο του και δεν ομορφαίνει τη ζωή των άλλων. Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς τι μπορεί να είναι. Όμως το θέμα έχει να κάνει με την ίδια τη φύση του και τις επιλογές το. Ο Θεός μας θέλει να είμαστε ρόδα τα οποία θα ομορφαίνουν τη ζωή των άλλων.  Κι Εκείνος θα μας δώσει δύναμη να νικήσουμε το λογισμό του αγκαθιού.
κάνω κουράγιο: απέναντι στην ήττα, την αποτυχία, την σύγκριση με τους άλλους ο καθένας μας καλείται να σταθεί στα πόδια του, να μην ψάχνει δικαιολογίες, αλλά να συμφιλιωθεί και με την έλλειψη, την αδυναμία του. Μόνο τότε μπορεί να εκτιμήσει τι είναι και τι μπορεί να πετύχει, να βρει το αληθινό του πρόσωπο, αλλά και να αντέξει τις δυσκολίες.
να με ξεχάσεις ατυχία: την δύσκολη στιγμή ο άνθρωπος πλημμυρίζεται από τον λογισμό η ζωή του να ήταν διαφορετική. Θα ήθελε λίγη ησυχία. Ωστόσο, αν πιστεύει σ’ αυτό που είναι έχει φυλάξει στην άκρη και την ησυχία και την ελπίδα και την διάθεση να παλέψει από την αρχή.
κάτι που να το τρομάξει: όταν ο άνθρωπος νιώθει νικημένος από το κακό, ψάχνει να βρει ένα όπλο που θα του δώσει δύναμη να κάνει το κακό να απομακρυνθεί. Η λύση είναι το να γίνει και ο ίδιος αγκάθι, να αρνηθεί τη φύση του. Ζηλεύοντας τους «επιτυχημένους» που προκόβουν, να μιμηθεί τον τρόπο τους.
Σε ζηλεύω αγκάθι: ο άνθρωπος που λειτουργεί ως αγκάθι, που υπάρχει όχι για να κάνει το καλό, αλλά για να προστατεύεται από το κακό, αυτός δηλαδή που χωρίς να είναι αφανής, εντούτοις δεν θέλει να ομορφύνει τη ζωή των άλλων, αλλά υπάρχει για να υπάρχει, φαίνεται άτρωτος στη ζωή.  Μοιάζει με το αγκάθι, το οποίο στις   λύπες και τις δυσκολίες μας το ζηλεύουμε. Το αγκάθι, ενώ βρίσκεται στο κορμό του φυτού και συνυπάρχει με το λουλούδι, ιδίως στα τριαντάφυλλα, λειτουργεί αυτόνομο. Δεν ξεραίνεται, αλλά συνεχίζει να υπάρχει αν κοπεί από το λουλούδι. Δεν μπορεί να πληγωθεί, ενώ έχει και μοναξιά, γιατί κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό, κρατά σταθερό το χρώμα του, ακόμη κι ο αέρας να το πάρει δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, ενώ η φύση του θα είναι πάντα η ίδια. Θα τρυπά. Ο χρόνος εξάλλου κυλά χωρίς να επηρεάζει το αγκάθι, ενώ έχει το ίδιο ταλέντο και τον ίδιο χώρο δίπλα του, γιατί ούτε αυξάνει πολύ ούτε ελαττώνεται, όπως τα λουλούδια. Όλοι το φοβούνται να μην τους τρυπήσει κι έτσι το αφήνουν ήσυχο.
ο φόβος κι όσα σέρνεις: πρέπει να ζηλεύουμε τους ανθρώπους που προφυλάσσονται αλλά την ίδια στιγμή ζούνε για τον εαυτό τους; Αρκεί μια ζωή χωρίς να γεμίζουμε πληγές, αλλά και χωρίς να μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους να χαρούνε την ομορφιά, να μυρίσουν την ευωδία που βγαίνει από μία ψυχή που αγαπά; Πρέπει να ζηλεύουμε μια τέτοια ζωή; Ο κόσμος σήμερα κλείνεται στον εαυτό του και θέλει να μας πείσει ότι η προφύλαξη και η ησυχία του να είσαι σ’ έναν κορμό χωρίς να χρειάζεται να καλλιεργηθείς, να ανοίξεις, να σε δούνε οι άλλοι ως κάποιον ή κάτι που ομορφαίνει τη ζωή, με κίνδυνο όμως να κοπείς από όλους εκείνους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν την ομορφιά, να πονέσεις και να πληγωθείς, είναι το σημαντικό. Δεν ξέρουμε όμως πόσο νόημα και σκοπό μας δίνει το να ζηλεύουμε τέτοιους ανθρώπους. Ο καθένας μας ας αναλάβει το ρίσκο να είναι ο εαυτός του και όχι να ζηλεύει να γίνει κάτι άλλο. Άλλωστε το να μπορείς να ομορφύνεις τη ζωή και τους άλλους χρειάζεται αυταπάρνηση. Ίσως όμως αυτό που χρειάζεται πιο πολύ είναι να μένουμε στον κορμό. Όσον εξαρτάται από εμάς να είμαστε ρόδα ανθισμένα, αλλά και να έχουμε και τη βοήθεια των αγκαθιών για την μεγαλύτερη δυνατή προστασία. Τα ρόδα θα θαυμάζουν και θα ζηλεύουν όλοι. Όχι αποκαρδίωση λοιπόν.  
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ 
ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  5               
2.11.2013

Β. Η ζήλεια στην καθημερινή μας ζωή και πώς την ξεπερνούμε

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

ΒΗΜΑΤΑ - π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η παρουσία του κακού και η σιωπή του Θεού


Αν είσαι Θεός

(Μουσική, Στίχοι και τραγούδι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, από τον δίσκο Τρύπιες Σημαίες)


Πόσα ποτάμια αίμαπόσα ποτάμια δάκρυ
Και πόσα παρακάλια θέλεις ακόμα από μας…
Τώρα που τρελαθήκαμε και λύσσαξε η μπόρα
Αν ήσουνα ποτέ εδώπες μου πού είσαι τώρα…
Αν είσαι Θεός γιατί δεν μας λυπάσαι,
Αν είσαι Θεός γιατί δεν μας μιλάς
Αν είσαι Θεός γιατί δεν μας θυμάσαι
Γιατί γυρνάς την πλάτη γιατί μας παρατάς;
Φτύνουνε τ' όνομά σου κατώτεροι θεοί
Ουρλιάζουνε  κατάρεςγιατί σιωπάς εσύ;
Κρατάνε τις ζωές μας του δαίμονα τα κτήνη
Αν είμαστε παιδιά σου εμείς, γιατί νικάν αυτοί;
Γιατί νικάν εκείνοι;


Ερμηνευτικά σχόλια
Πόσα ποτάμια αίμα, δάκρυ: Ένα συγκλονιστικό τραγούδι, κραυγή αγωνίας και προσευχή συνάμα στο Θεό, για την αδικία του κόσμου. Αίμα από τους πολέμους και τις καταστροφές στα πεδία των μαχών στα δάκρυα από την κρίση, από την αδικία, την φτώχεια, τις αρρώστιες, το θάνατο, το κακό γενικά που φαίνεται να κυριαρχεί στη ζωή μας. Νεώτεροι και μεγαλύτεροι νιώθουμε τη λύπη. Νιώθουμε την απελπισία, κάποτε και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί. Για το αν υπάρχει δρόμος και ελπίδα.

Και πόσα παρακάλια θέλεις ακόμα από μας: Αυθόρμητο το ερώτημα - γιατί; - αυθόρμητο το βλέμμα στον ουρανό και η ελπίδα στο Θεό να σταματήσει όλα αυτά, να ξαναδώσει τη ζωή και να άρει τις συνέπειες της τρέλας μας. Ο κάθε άνθρωπος προσεύχεται, παρακαλεί το Θεό και απάντηση σε συλλογικό επίπεδο δεν έρχεται. Ίσως στην καθημερινότητά μας ον Θεός να παρεμβαίνει, αλλά στο σύνολο του κόσμου τα πράγματα πορεύονται κατά πώς θέλουνε οι Ισχυροί της γης.

Τώρα που τρελαθήκαμε: Η δύναμη των ισχυρών δημιουργεί μια τρέλα. Χιλιάδες παιδιά και άνθρωποι υποφέρουν, εξαιτίας της τρέλας των δυνατών που θέλουν να επιβάλουν το νόμο τους, χωρίς ανθρωπιά, δέσμιοι των οικονομικών συμφερόντων και της δύναμης των Αγορών, των μεγάλων εταιρειών, των βιομηχανιών όπλων και κυρίως των ΜΜΕ, που καθορίζουν την πορεία της κοινωνίας μας.

Αν ήσουνα ποτέ εδώ: Όταν βλέπει κανείς όλα αυτά, τότε νιώθει βαθιά την αγωνία και το ερώτημα "Πού είναι ο Θεός". Αυτή η απουσία, αυτή η σιωπή του Θεού γεννά αμφιβολίες για το αν ποτέ υπήρξε. Για το αν στάθηκε ποτέ δίπλα στον άνθρωπο. Πάντως, στην δυσκολία και την κρίση η κραυγή της αγωνίας είναι εντονότερη.

Αν είσαι Θεός: πρόκληση προς το Θεό να απαντήσει. Να αποδείξει με τον τρόπο που η Θεϊκή Του δύναμη μπορεί στην επικράτηση του κακού. Να σώσει τον κόσμο και τους ανθρώπους από την απόγνωση. Θυμίζει την φράση των Φαρισαίων κάτω από το Σταυρό του Χριστού και τη φράση του ενός ληστή να κατεβεί ο Χριστός από το Σταυρό, να γλιτώσει τον εαυτό Του από το θάνατο και την ίδια στιγμή και τους ληστές. Ο Χριστός δεν απάντησε στις προκλήσεις αυτές. Όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε.

Γιατί δεν μας λυπάσαι, γιατί δεν μας μιλάς, γιατί δεν μας θυμάσαι; Βαθιά αγωνία. Τα ερωτήματα συνεχίζονται καταιγιστικά. Θέλει ο άνθρωπος απάντηση από το Θεό. Θέλει να γίνει το καλό. Θέλει ένα Θεό δικαστή και κριτή του κόσμου. Λησμονεί ότι ο Θεός δεν ήρθε για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σώσει τον κόσμο. Να δώσει στους ανθρώπους την πίστη, την δύναμη, την αγάπη να παλέψουν να διορθώσουν την πορεία της ζωής τους, αλλά και να προχωρήσουν με διαφορετικό ήθος σ’ αυτή. Αν οι άνθρωποι αρνούνται να κάνουν αυτό το βήμα, στην ουσία αρνούνται την παρουσία του Θεού. Τα θέλουν έτοιμα. Άλλος να αποφασίσει για λογαριασμό τους και να δράσει.

Φτύνουνε το όνομά σου κατώτεροι θεοί: Το χρήμα, η εξουσία, οι ισχυροί, τα όργανα του διαβόλου, αυτοί που νιώθουν άτρωτοι και αυτάρκεις και αντιμετωπίζουν τη ζωή ως θεοί και περιφρονούν το Θεό. Αυτοαναγορεύονται θεοί στη θέση Του και δίνουν την αίσθηση ότι κυβερνούν τον κόσμο.

Γιατί σιωπάς εσύ; Κι όμως, η σιωπή είναι ο τρόπος του Θεού. «Ο δε Ιησούς εσιώπα». Μπροστά στον Πιλάτο, όταν δικαζόταν ο Χριστός, δεν μίλησε στην αδικία. Στην κακία. Στην καταδίκη. Παρότι θα μπορούσε και να αποστομώσει τους κατηγόρους Του, αλλά και να τους καθυποτάξει, παραμένει ταπεινά σιωπηλός. Μέσα στη σιωπή Του φαίνεται ότι νικιέται. Ο σταυρός είναι συνδεδεμένος με την σιωπή. Όμως την ίδια στιγμή έρχεται και η Ανάσταση. Η σιωπή είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ανοιχτεί στην Ανάσταση, στη νίκη της καλοσύνης και της ζωής.

Γιατί νικάν αυτοί, γιατί νικάν εκείνοι; Οι δαίμονες και όσοι ζουν χωρίς Θεό φαίνεται ότι νικούνε και το Θεό. Το ερώτημα ανακύπτει εύλογο: «γιατί;». Κι όμως ο Θεός δεν φαίνεται να βιάζεται. Οι άνθρωποι όμως δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε αυτό που γίνεται και θέτουν με όση δύναμη ψυχής διαθέτουν το ερώτημα.

Αν είμαστε παιδιά σου: Πόσο αισθανόμαστε παιδιά του Θεού; Είμαστε παιδιά Του όταν τα πράγματα πάνε καλά στη ζωή μας ή πάντοτε; Βλέπουμε την παρουσία του Θεού σε κάθε όψη της ζωής, καλή και κακή, ή επιλέγουμε να είμαστε παιδιά Του στις δυσκολίες, με αποτέλεσμα αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα θέλουμε να απογοητευόμαστε ή θέλουμε να είμαστε κοντά Του για να μας τα προσφέρει κατά το θέλημά μας; Συνήθως, όταν όλα είναι καλά ξεχνάμε το Θεό, ή πρακτικά ζούμε σαν ο Θεός να δημιούργησε τον κόσμο κι από κει και πέρα τίποτα να μην τον κάνει να ασχολείται μ' Αυτόν (αίρεση του ντεϊσμού). Ο Θεός όμως έστειλε τον Υιό Του, τον Χριστό στον κόσμο, για να σώσει τον κόσμο. Και η σωτηρία περνά και μέσα από τις λύπες. Δεν μπορεί να γίνεται κατά το θέλημά μας.

Β. Χρειαζόμαστε το Θεό ή μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας;


Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;

The other side


Tι λένε για μένα οι άνθρωποι;
της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη


Κύριε, πριν 2000 χρόνια ρώτησες τους μαθητές σου: Τι λένε για μένα οι άνθρωποι; Ο λόγος Σου διαχρονικός κι έρχεται σήμερα να κουδουνίσει στ’ αυτιά μου. Ζητάς κι από μένα μια απάντηση: τι λένε για μένα οι άνθρωποι; Εσύ γνωρίζεις τις σκέψεις που κρύβω από τους άλλους και ξέρεις –ενώπιος ενωπίω είμαστε- πως δεν θέλω να Σου πω ψέματα. Άλλωστε Εσύ γνωρίζεις τα εσώψυχά μου. Πώς γίνεται το λοιπόν να σε ξεγελάσω; Μόνο που ό,τι πούμε, παρακαλώ Σε, ας μείνει μεταξύ μας.
Συγχώρα με μονάχα γιατί θα Σε πικράνω…
Κι αρχίζω. Ναι, σήμερα όσο ποτέ, ομολογούν οι άνθρωποι πως είσαι απαραίτητος. Είσαι λένε, αναντικατάστατος. Γιατί, όταν πιστεύουμε στην ύπαρξή Σου, λιγότερα Lexotanil πίνουμε για να κοιμηθούμε και να ηρεμήσουμε! Λένε πως είσαι ο Δημιουργός. Αλλά το βλέπεις, πως απόχτησα κι εγώ, ο άνθρωπος, δύναμη και δημιουργώ. Με την Επιστήμη μέχρι κλωνοποίηση κάνω!

Λένε ακόμα οι άνθρωποι του καιρού μου πως είναι βεβαιότητα η Πρόνοιά Σου. Αλλά καλού-κακού πρέπει να εμπιστευτώ στη δικιά μου πρόνοια, για ν’ αποχτήσω το κάτι τις -όπου θέλεις το προχωράς το κάτι τις…
Τι λεν για Σένα; Πως είσαι ο Κύριός μας, λένε. Γι’ αυτό άλλωστε σου αφιερώνουμε τη μια μέρα της εβδομάδας, την Κυριακή, και τις άλλες μέρες, το ξέρεις, τις αφιερώνουμε σε άλλους κυρίους.
Τι λένε για Σένα; Μα ότι είσαι ομπρέλα που, όταν βρέχει, τρέχουμε από κάτω της να φυλαχτούμε. Αλλά –μη προς κακοφανισμό- μπορούμε να κυβερνάμε σήμερα τα σύννεφα, να τα βομβαρδίζουμε, να φεύγουν… να ’ρχονται και τέτοια.
Ακόμα λένε πως το θέλημά Σου είναι σοφό. Κι όπως στον ουρανό έτσι κι εδώ στη γη να γίνεται ‘κείνο που θες. Μονάχα, πρόσεξε, σύμφωνα με το δικό μας θέλημα να ’ναι το θέλημά Σου.
Ναι, Κύριε, για Σένα λέμε πως είσαι ο Πατέρας μας κι όπως μας είπες, είμαστε παιδιά Σου όλοι. Γι’ αυτό υπάκουοι στην εντολή Σου πήγαμε στα πέρατα της γης και διαδώσαμε το λόγο Σου. Βέβαια σα μυαλωμένοι που είμαστε, τους δώσαμε το Ευαγγέλιο και τους πήραμε τη γη τους. Είναι θέμα προνοητικότητας –δικής μας- όπως Σου εξήγησα.
Εξακολουθούμε πάντα, πιστοί στην εντολή Σου, να διαδίδουμε το Ευαγγέλιό Σου. Και βεβαίως ΟΛΑ τα παιδιά Σου πρέπει να μάθουν τη μοναδική Αλήθεια που είσαι Εσύ και ο λόγος Σου. Να Σε προσκυνήσουν όλοι, ε, και σα δάσκαλοι εμάς να μας χειροκροτούν, να μας ειδωλοποιούν.
Λένε οι άνθρωποι πως είσαι ο Πλάστης μας και όλοι πλάσματά Σου. Φιλάνθρωπος ως είσαι –το λέμε και το πιστεύουμε αυτό– όλους τους σκέπει η αγάπη Σου. Αγάπη είσαι, έτσι Σε λένε οι άνθρωποι κι είπες πως πρέπει να Σου μοιάσουμε. Γι’ αυτό ανοίξαμε τις ντουλάπες μας και δίνουμε… και δίνουμε απλόχερα στους άλλους αδελφούς μας. Γιατί, έλα και πες μου Σε παρακαλώ, τι να την κάνω τη ζακέτα που μου στένεψε; Αμ το παλιομοδίσιο το παλτό και τα παπούτσια, ξέρεις δα, κείνα που με στενεύουν; Δοξολογούν το όνομά Σου οι άνθρωποι, όπως μας ζήτησες, γιατί αλάφρωσαν κι οι βαρυφορτωμένες μας ντουλάπες!
Αλλά γενικά μας ενδιαφέρει να μάθουν όλοι το νόμο Σου. Γιατί τότε δε θα κλειδώνουμε τα σπίτια μας, δε θα κινδυνεύει η ζωή μας και τα αγαθά μας!
Ο κόσμος λέει, πως είσαι ο Σωτήρας και η Οδός. Κι εμένα με συμφέρει πολύ να είσαι η Οδός, γιατί ο άντρας μου όταν βαδίζει το δρόμο Σου δεν θα ξενοκοιτάζει, τα παιδιά μου δεν θα ξημεροβραδιάζονται σε ντισκοτέκ και ύποπτα μπαρ. Θα μπορώ να έχω έτσι ήσυχο το κεφάλι μου! Είσαι η Οδός, αυτό λένε οι άνθρωποι, Κύριε, οδός που θα μας βοηθήσει να περάσουμε καλύτερα ετούτη τη ζωή!
Οι άνθρωποι παραδέχονται πως ήρθες και σταυρώθηκες για μας και προσκυνούν τ’ Άγια Πάθη Σου. Κι είπες και το ομολογούν αυτό οι πιστοί Σου, πως αν θέλουμε να Σε ακολουθήσουμε, να σηκώσουμε το σταυρό μας. Κι εμείς, οι πιστοί Σου, πήραμε το σταυρό μας, και επειδή ήτανε –και μην το αρνηθείς- βαρύς, τον κάναμε κόσμημα και θαρρετά και υπερήφανα τον κρεμάσαμε στο στήθος μας. Ομολογούμε έτσι πως και δικοί Σου είμαστε, μα κι ελαφρύς είναι ο σταυρός. Άσε που ομορφαίνει τον κόρφο μας και το κομψό μας φουστάνι.
Και με ρωτάς: «Τι λένε οι άνθρωποι για μένα;»
Πως κι αν δεν υπήρχες έπρεπε να Σε εφεύρουμε!
Αγαπημένε φίλε, αδελφέ, Κύριε και Δημιουργέ, δικέ μου Πλάστη, Σε πίκρανα το ξέρω.
Ό,τι είπαμε, παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας. Θα εξακολουθώ ίδια, ολόιδια ο Φαρισαίος, να λέω άλλα στους άλλους κι άλλα να κάνω. Πώς είπες; Μ’ αγαπάς στο χάλι που ’χω; Το άκουσα καλά αυτό που είπες; Πως μ’ αγαπάς, ναι… ναι… το είπες, κι Εσύ ψέματα δε λες ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ!!! Κι αυτό το ευχαριστώ είναι αληθινό… αλήθεια λέω, πίστεψέ με.

Απόσπασμα από το Βιβλίο: “2000 χρόνια μετά «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»”

http://agiosharalabos.blogspot.com

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Έψαχνα να Σε βρω...


Σε πολλούς τόπους.
Σε πολλούς ανθρώπους.
Σε πόνους και χαρές.
Σε γκρεμούς συναρπαστικούς, μα μάταιους.
Νόμιζα πως Σε είχα βρει.
Δεν κρατούσε για πολύ.
Πονούσα και πάλι απ΄την αρχή.
Κρατιόμουν απ΄το τίποτα, με την ελπίδα να του δώσω μορφή, όνομα, όραμα, να το κάνω "κάτι".
Πόσα χρόνια έζησα έτσι;
Και γιατί;
Γιατί δεν Σε είχα βρει πιο νωρίς;
Γιατί δε Σε είχα αγαπήσει;
Γιατί δεν είχα τολμήσει να σε κοιτάξω κατάματα;
Γιατί επέμενα να επιλέγω το σκοτάδι;
Διότι το σκοτάδι μου ήταν οικείο.
Το γνώριζα.
Το είχα περπατήσει και ήξερα να του αφήνομαι.
Σαν το πρεζάκι που πονά για λίγη ακόμα πρέζα ξανά και ξανά και από την αρχή ξανά.
Το σκοτάδι μοιάζει λιγότερο φοβιστικό από το φως, όταν φοβάσαι τι θα φανερώσει το φως.
Τι θα δείξει.
Ποιος θα δείξει ότι είμαι.
Τις αμαρτίες μου.
Πώς θα αντέξω να ζω με τις αμαρτίες μου;
Πώς θα μπορέσεις –ακόμα κι Εσύ- να με αγαπήσεις με τις αμαρτίες μου;
Έτσι σκεφτόμουν επίμονα.
Είχα παραδώσει την ψυχή και το σώμα μου αλλού.
Και ήμουν καλά έτσι.
Έτσι: νεκρή.
Έχει μία διεστραμμένη γλύκα αυτός ο θάνατος.
Νομίζεις ότι είσαι καλά όταν τον ζεις.
Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή και έτσι θα είναι για πάντα και δεν μπορείς να ξεφύγεις, οπότε γιατί να προσπαθήσεις;
Και ξάφνου –δεν ξέρω πώς- έρχεται η στιγμή που Σε είδα ολοφάνερα.
Όχι, δεν ήταν κάποια τυφλή πίστη που με οδήγησε σε Εσένα, αλλά μία εμπειρία, ένα φως.
Ζεστό.
Υπέροχο.
Ήσυχο.
Παρηγορητικό.
Ένα φως αγάπης, της δικής Σου αγάπης για μένα.
Πώς μπορείς να με αγαπάς έτσι;
Πώς μπορείς να με αγαπάς τόσο;
Σκύβω το κεφάλι μου και τρέχω ευτυχισμένη στην αγκαλιά Σου.
Όλα είναι καλώς καμωμένα εδώ.
Λύθηκαν πια τα μέσα μου.
Αφήνομαι στο μυστήριό Σου και βαδίζω προς Εσένα.
Σε δοξολογώ και Σε αγαπώ.

Μαρία Π.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  Το Zωντανό Iστολόγιο