Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Cyberbully

Μια έφηβη παίρνει έναν υπολογιστή σαν δώρο γενεθλίων κι ενθουσιασμένη αρχίζει να μπαίνει σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς να καταλάβει πώς όμως, καταλήγει θύμα εκφοβισμού στο διαδίκτυο...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

«Ότι κραταιά ως Θάνατος Αγάπη»

Μουσικά Σύνολα ΕΡΤ - Χορωδία ΕΡΤ


Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην

Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου.
Ότι κραταιά ως Θάνατος Αγάπη,
σκληρός ως Άδης Ζήλος.
Περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής.
Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.
Στίχοι: Απόσπασμα από το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντα.


Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

ΠΗΓΗ: To hamomilaki

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Ο Νόμος της σιωπής (Σχολικός Εκφοβισμός)

Σχολιάζει η  Θεώνη Μπούρα

Η Δήμητρα Παπανικολάου, ακούραστη, με ενθουσιασμό πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού, αμέσως μετά το μάθημα έφτιαξε ταινία για το σχολικό εκφοβισμό στο σχολείο της.
Πήρε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό ταινίας μεταξύ των σχολείων του Δήμου Ιλίου, διάκριση που βαραίνει περισσότερο, αν γνωρίζεις το μεγάλο συναγωνισμό στο ΄Ιλιον και το επίπεδο πολλών σχολείων σε τέτοιες δράσεις. Μπράβο Δήμητρα με τους μαθητές του 10ου Γυμνασίου Ιλίου.


Read more: http://alliotikathriskeytika.blogspot.com/#ixzz2WhLAm5nd

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Καυσοκαλύβια


Ὁ ἥλιος χαμήλωνε κι ἐμεῖς ἀνεβασμένοι πάνω σ᾿ ἕνα θεόρατο βράχο, ἀγναντεύαμε τίς ἀχτίδες πού ξαπλωνόνταν ἤρεμα πάνω στά κύματα καί χάριζαν στό πρόσωπο τῆς θάλασσας ἁπαλές χρωματιστές ἀνταύγειες. Ἀπάνω μας ἀνηφόριζαν πρός τήν πλαγιά τά Καυσοκαλύβια, ἕνα κυκλικό θέατρο μέ πολλούς βωμούς, τά κελλιά, χωμένα μέσα σέ μιά φουντωμένη πρασινάδα.
Εἴχαμε ἀφεθεῖ στούς στοχασμούς. Μπροστά μας τό ἄπειρο. Πάνω μας τό Ἅγιο. Ὁλόγυρά μας ἡ ἀναζήτηση. Καί μέσα μας ἡ λαχτάρα... Περιμέναμε νά μᾶς μιλήσει ἡ ἁγιότητα...
Ἡ ζωή τοῦ κόσμου ἦταν πολύ μακρυά. Ἡ ψυχή ζοῦσε καί κυκλοφοροῦσε ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό καί δημιουργοῦσε ἔξω ἀπό τό χρόνο οὐράνιες πολιτεῖες. Καλλιεργοῦσε τά πιό ὄμορφα δέντρα τοῦ Παραδείσου.
Ἕνα δυνατό χτύπημα καμπάνας μᾶς ἔκανε νά τιναχτοῦμε. Πήραμε τό ἀνηφοράκι καί σέ λίγο ἀνεβήκαμε ὥς τό Κυριακό, τήν ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ καρδιά τῆς σκήτης.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὁμώνυμο ἄρθρο τοῦ Ἀθανασίου Παλιούρα, ὁμότιμου καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων στό περιοδικό Νέα Ἑστία, τόμος 80, τεῦχος 938, Αὔγουστος 1966, σελ. 1096.


Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Ρωσική ταινία "Το Φρούριο" - εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης

«Το φρούριο» - Ταινία αποκάλυψη


... Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος σημαίνει πως η κάρδια σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους. Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων. Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς. Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο;

Παραγωγή: 2007
Σκηνοθέτης: Μιχαήλ Σάδριν
Προβολή: ορθόδοξο τηλεοπτικό κανάλι «Γκλας»

Το 2009 η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ορθόδοξης ταινίας και πήρε τα πρώτα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες, με ομοφωνία κοινού και επιτροπής.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως) στα σύνορα με την Ρουμανία. Ο σκηνοθέτης μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής, μέσα από τα παραδείγματα των μοναχών, εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης.

Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη δύο δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.

Αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Μια ουράνια αγάπη εμφανίζεται πάνω στη γη.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας τα εξηγεί όλα:
«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια... Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»

Πηγή: 
ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!!" Η ανάσταση της Ορθοδοξίας στη Ρωσία

Συγκλονιστικές φωτογραφίες από την πορεία χιλιάδων Ρώσων σε λιτανεία 150 χιλιομέτρων!!!  
                                                                                                                        ΠΗΓΗ-ΦΩΤΟ.Pravmir.com
 
Στις 3 Ιουνίου 2013 ξεκίνησε η φετεινή λιτανεία της θαυματουργής εικόνας του Αγίου Νικολάου Velikoretsky, από την πόλη της Kirov στο χωριό Velikoretskoye, στις όχθες του μεγάλου ποταμού, όπου πρίν από 600 χρόνια έχει ανακαλυφθεί θαυματουργή εικόνα. 
Η λιτανεία ξεκινά από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Σεραφείμ στο Κίροφ, περνάει μέσα από το χωριό Makar, το χωριό Bobino, και καταλήγει στο χωριό Velikoretskoye. Οι προσκυνητές,που συμμετέχουν στην λιτανεία, πρέπει να περάσουν μέσα από τα χωράφια, δάση και βάλτους διανύοντας απόσταση πάνω από 150 km (χιλιόμετρα). Οι πληροφορίες λένε ότι στην φετεινή λιτανεία συμμετέχουν πάνω από 30000 άνθρωποι.

Η παράδοση της πομπής Velikoretsky έχει πάνω από έξι αιώνες.Η ανακάλυψη της εικόνας του Αγίου Νικολάου έγινε το 1383. Ο αγρότης από το χωριό Agalakov Krutitsy βρήκε την εικόνα στις όχθες του Μεγάλου Ποταμού Great,κοντά στο χωριό Velikoretskoye,εξ ου και το όνομα, της λιτανευτικής πομπής - Velikoretskaya.

Γύρω στα 1400 η εικόνα στέλνεται,για λόγους ασφαλείας, στην πόλη Khlynov που τότε ονομαζόταν Vyatka, και αργότερα -Kirov.



Σε ανάμνηση της εύρεσης της εικόνας του Αγίου Νικολάου, καθιερώθηκε από τα πρώτα χρόνια,η λιτανευτική πομπή στον τόπο της ανεύρεσης της και έτσι δημιουργήθηκε η λιτανευτική πομπή Velikoretskaya
Η θαυματουργή όμως εικόνα χάθηκε το 1935 με την καταστροφή του καθεδρικού ναού Vyatkian Trinity Cathedral.

Το 1930 η λιτανευτική πομπή Velikoretskaya είχε απαγορευτεί και άρχισε να ξαναπραγματοποιείται το 1989, λιτανεύοντας ένα πιστό αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας του Αγίου Νικολάου.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr   Νέες εντυπωσιακές εικόνες και videos από την Λιτανεία του Αγίου Νικολάου Velikoretsky στο Ιστολόγιο του Π. Αθανασίου:   fdathanasiou.wordpress.com 

ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Η Δύναμη της Ευχής "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με"

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, τον πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη:


- Πάτερ Εφραίμ, γέροντά μου, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.- Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος, και καίγεται, και φεύγει.- Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;- Και βεβαίως θέλω!- Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή.
Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία. Και ειδικότερα βέβαια η φιλοκαλία.Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.- Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρείς ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια; –- Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.- Γέροντα, λέει, με συγχωρείς. Τα μυαλά τα έχω. Το λογικό το έχω, πώς θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναι, αλλά να γεμίσει νερό;- Καλά παιδί μου, του λέει, δεν ήθελες να δεις ένα θαύμα;Λέει:- Μάλιστα.- Ε, και να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τι δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και ...σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δε θέλεις να τη δεις;- Πώς, πώς, πώς!- Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πάς και θάρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».- Νά ‘ναι ευλογημένο.Πάει λοιπόν στο δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την, εκεί που ήταν το νερό,- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».Και βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω.Το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει!Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια όμως, δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει.- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».Εννοείται βέβαια ότι ο γέροντας, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, στο κελάκι του προσηύχετο για να δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγιό του.Το γέμισε το καλάθι. Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν, να το δείξει στον γέροντά του. Να του πει δηλαδή ότι «Γέροντα, το καλάθι γέμισε νερό, και δεν τρέχει».Στον δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Σαν καλόγεροι, σαν καλόγερος. Του λέει:- Καλόγερε, του λέει, πού πάς;- Πάω στο γέροντά μου.- Πώς σε λένε;- Γεώργιο.- Πόσα χρόνια έχεις εδώ;Λέει «πέντε – έξι».- Και τι δουλειά κάνεις; Τι διακόνημα έχεις;- Φτιάχνουμε σφραγίδια.Με τον διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω ολόκληρο. Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στο γέροντά του με άδειο το καλάθι.- Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;- Γέροντα έτσι και έτσι.- Αααα. Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο και διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος αλλά δεν ήταν καλόγερος, αλλά ήταν ο διάβολος.
Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό.Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν τη σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό.
Η προσευχή, το κομποσκοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η ελεημοσύνη, η πνευματική, διότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είναι πνευματική ελεημοσύνη,νικά το έλεος του Θεού. Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτό το έλεος του Θεού (δηλ. το έλεος του Θεού μπορεί να σβήσει κάθε δική μας αμαρτία).Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ο Γέρων Ιωσήφ, ο όσιος, μας είχε πει ότι όχι μόνον με τη Θεία Λειτουργία, αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη νοερά προσευχή,«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές απ’ την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο. Προσευχότανε ο γέροντας Ιωσήφ αρκετόν καιρό, και στο τέλος,όπως μας είπε, είδε όραμα που η ψυχή του είπε «Μεγάλη μου η μέρα σήμερα, πηγαίνω στο καινούργιο μου σπίτι, και αυτό το οφείλω σε σένα».Έτσι λοιπόν πληροφορήθηκε ότι σώθηκε η ψυχή.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

«O αλυσοδεμένος ελέφαντας» Του Χόρχε Μπουκάι.



-Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ!
-Σίγουρα; με ρώτησε αυτός.
-Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!

...Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή… Με όλη σου την ψυχή!

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Δόξα την Ανθρωπότητα | Νίκος Λυγερός... ποίηση

Πιστεύετε στον Θεό;

Δεν πιστεύω με τον απλοϊκό τρόπο. Το να είσαι άθεος είναι το πρώτο στάδιο. Όπως όταν είσαι μικρός καβγαδίζεις με τον πατέρα σου, αργότερα όμως γίνεσαι και εσύ πατέρας. Ο αθεϊσμός είναι παθητικό. Είναι πιο εύκολο να σπρώχνεις ένα τοίχο παρά να τον χτίζεις. Είναι μια αντίσταση. Η έννοια του Θεού είναι μια απλοϊκή έννοια που δεν συμπίπτει με τη νοημοσύνη. Ο Θεός είναι ένα άλλο στοιχείο πιο πολύπλοκο, που προέρχεται από την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Για να το πω πιο απλοϊκά και συμπυκνωμένα είναι μια απόκρουση του στοιχήματος του Πασκάλ, που λέει ότι πρέπει να βάλεις στοίχημα ότι υπάρχει Θεός. Γιατί αν υπάρχει είναι καλό. Αν δεν υπάρχει δεν έχασες τίποτα. Εγώ λέω το αντίθετο. Καλύτερα να στοιχηματίσεις ότι δεν υπάρχει, ώστε να κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις χωρίς να περιμένεις, χωρίς να υπάρχει το θέμα της ελπίδας. Αν δεν υπάρχει ελπίδα τότε θα δημιουργήσεις από μόνος σου.

Δόξα την Ανθρωπότητα 

Αν το σκεφτείς καλά καλά
και το μελετήσεις
ακόμα και να μην είσαι
σίγουρος για το αποτέλεσμα
αν θες να έχει νόημα
μην κοιτάξεις και ποντάρεις
με το στοίχημα του Pascal

αλλά αναζήτησε
με την αμεσότητά σου
την πηγή της σκέψης
και απευθύνσου
στην Ανθρωπότητα

έτσι με την προσπάθεια σου
θα δείξεις ότι πιστεύεις
και θα δώσεις το παράδειγμα.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

“Το νησί του Ανατόλιου” Μια ρωσική ταινία που αξίζει να δείτε

Όπως την είδε ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης


Έχω 35 χρόνια να πάω στον κινηματογράφο. Νέος πήγαινα συχνά. Περισσότερο θέατρο. Μια ημέρα επισκέφθηκα έναν φίλο αγιογράφο στις Καρυές του Αγίου Όρους και μου πρότεινε να μου δείξει μια ταινία στον υπολογιστή του. Προσποιήθηκα ότι βιάζομαι, για ν' αποφύγω. Στην επιμονή του υπέκυψα και δεν μετάνιωσα.

Ήταν μια ταινία του ρώσου σκηνοθέτη P. Lounguine, που δεν τον γνώριζα καθόλου, που με καθήλωσε στο άβολο κάθισμά μου κοντά στο δίωρο. Δεν είμαι τεχνοκριτικός. Θα καταθέσω ταπεινά την ευχάριστη έκπληξη της ωραίας εντυπώσεώς μου. Σ' ένα μικρό νησί του παγωμένου βορρά της Ρωσίας είναι ένα ορθόδοξο μοναστήρι με καμιά εικοσαριά μοναχούς και την τυπική καθημερινή ζωή του. Ξεχωρίζει η μορφή του μοναχού Ανατόλιου. Ζει έξω από το μοναστήρι, σε μια καρβουναποθήκη, κάπως ιδιόρρυθμα. Οι συμμοναστές του δεν φαίνεται να τον συμπαθούν ιδιαίτερα, παρότι εργάζεται κοπιαστικά και τους θερμαίνει με το κάρβουνο. Κάποιοι επισκέπτες όμως τον συμπαθούν και θεωρώ ότι βοηθούνται από την προσευχή του. Αυτό το τελευταίο ξενίζει τους άλλους μοναχούς, που θέλουν να πιστεύουν πως μόνο αυτοί γνωρίζουν να ερμηνεύουν τον τρόπο που επιχέεται η χάρη του Θεού στους ανθρώπους. Είναι τραγικό να υπηρετείς ισόβια το Θεό της αγάπης και να μην αγαπάς αληθινά. 

Νομίζω πως ο σκηνοθέτης έχει συλλάβει καλά το βαθύ νόημα της Ορθοδοξίας, κάτι που σπάνια συναντάται, αν και είμαι ανενημέρωτος. Η αυτοδικαιωτική ηθική απομόνωση από την αγιότητα, που είναι πάντα ταπεινή και με πολλή αγάπη.Οι προϊστάμενοι του μοναστηριού έχουν πολλές γνώσεις, πολλά πράγματα και ο κόσμος τους τρέφει μεγάλη εκτίμηση, όμως τους λείπει η αληθινή ταπείνωση και η θυσιαστική αγάπη. Ο Ανατόλιος πλησιάζει τον Θεό γυμνός, δίχως προφυλάξεις, επιφυλάξεις, όρους και δοσοληψίες. Παρουσιάζεται ατόφιος, αυτός που είναι στην πραγματικότητα. Δίχως μάσκες, ψευτοευγένειες και χαζοκαλοσύνες. Ανυπόκριτα γνήσιος, αληθινός, μετανοημένος, με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Ο Ανατόλιος είναι ακτήμων, ελεύθερος, ενάρετος. Κρύβει όμως την αρετή του με τη διά Χριστόν σαλότητα. Αδιαφορεί για την εκτίμηση των ανθρώπων, νοιάζεται πολύ για τη σωτηρία της ψυχής του και βοηθά τους άλλους από πραγματική αγάπη, δίχως να προσδοκά έπαινο, κέρδος, τιμή. Δεν γίνεται όμως μίζερος, παραπονιάρης και κακομοίρης. Δεν προκαλεί τον οίκτο. Η στάση του έχει μια υπέροχη σεμνότητα και γενναιότητα. 
Μέσα στην απέραντη μοναξιά του ο Ανατόλιος αισθάνεται ζωντανή την παρουσία του Θεού στη ζωή του και ελπίζει ακράδαντα στη συγχώρεσή του για τα μεγάλα του ανομήματα. Βαδίζει κουρασμένος και ταλαιπωρημένος δίχως τα δεκανίκια της υποστήριξης και της ψευτοπαρηγοριάς. Έχει μια αρχοντιά η ταπείνωσή του κι ένα ηρωισμό η άσκησή του. Δεν ξεγελά κανένα και δεν ξεγελιέται. Ξέρει ποιος είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει. Τον φωτίζει ο Θεός και γίνεται άφοβος κι ελπιδοφόρος. 
Θα μπορούσε η Ορθοδοξία να εμπνεύσει την τέχνη. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Υπάρχει μια δυσπιστία κι επιφύλαξη των καλλιτεχνών, των λογοτεχνών και των διανοούμενων στις πηγές της ορθόδοξης πίστης. Ο καταπληκτικός Ντοστογιέφσκι των ";αδελφών Καραμαζόφ";, ο υπέροχος Παπαδιαμάντης των ωραιότατων διηγημάτων, ο Ταρκόφσκι των ταινιών με νόημα και ουσία, ο Σολωμός των κατανυκτικών στίχων έχουν από τους Νεοέλληνες λησμονηθεί. Ο ρώσος σκηνοθέτης P. Lounguine διάβασε Γεροντικά και Συναξάρια και κατάλαβε καλά τι σημαίνει ορθόδοξη πνευματικότητα. Έτσι το "νησί του" μας διδάσκει ότι άνθρωπος δεν είναι μόνο όποιος τρώει και κοιμάται, κερδίζει και εξουσιάζει. Αληθινός άνθρωπος είναι όποιος γνωρίζει να υπομένει, ν' αγαπά κι ελπίζει. Ο Ανατόλιος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος.

Η μεγάλη ή η μικρή οθόνη μάς παρουσιάζουν συνεχώς τον αγχωμένο υπεράνθρωπο, τον εξουσιαστή, τον εξυπνάκια, τον υποκριτή, τον ανερχόμενο πατώντας επί πτωμάτων ή τον παλιάνθρωπο που αισχρολογεί, ασχημονεί, υβρίζει, ψεύδεται, απατά και κολακεύει. Σπάνια η αγιότητα στον κόσμο και δεν παρουσιάζεται πια.

Ο Ανατόλιος δεν μπορεί πλέον να είναι ήρωας καμιάς ελληνικής ταινίας.

Δεν είναι ένας διά Χριστόν σαλός της αρχαίας αγιοτρόφου ορθόδοξης παράδοσης, αλλά ένας ενοχλητικός, άξεστος, βαρύς, θεοπάλαβος καλόγερος. Κι όμως η παράδοση κρυμμένη υπάρχει και στο Άγιον Όρος και αλλού. 
Ευχαρίστησα τον καλό φίλο για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω έστω κι έτσι την ωραία αυτή ταινία, που με γέμισε σκέψεις και μερικές θέλησα να μεταφέρω εδώ. Δεν ξέρω τι κατάφερα, πάντως αν σας δοθεί η ευκαιρία δείτε την ταινία αυτή και νομίζω δεν θα μετανιώσετε. Έχει κάτι να πει. Μη μείνουμε σε αυτές που δεν λένε τίποτε, μα τίποτε ...;

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΗ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

ΜΟΝΗ ΠΡΙΣΛΟΠ ΣΤΗΝ ΤΡΑΝΣΥΛΒΑΝΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ. ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΕ ΤΟΝ 14 ΑΙΩΝΑ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΤΗΣ ΤΙΣΜΑΝΑ

Αναδημοσίευση: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο ΕΥΑΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ. 
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΥΠΕΡΘΥΡΗ ΚΟΓΧΗ 
ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΡΙΣΛΟΠ
ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΡΙΣΛΟΠ

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ  ΠΟΥ ΑΣΚΗΘΗΚΕ Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
 ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΡΙΣΛὊΠ
ΡΟΥΜΑΝΙΑΤΡΑΝΣΥΛΒΑΝΙΑ. ΑΡΑΝΤ. ΜΟΝΗ
ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΣΤΥΛΙΤΟΥ ΓΚΑΪ.
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
ΡΟΥΜΑΝΙΑΤΡΑΝΣΥΛΒΑΝΙΑ. ΑΡΑΝΤ. ΜΟΝΗ ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΣΤΥΛΙΤΟΥ ΓΚΑΪ. ΤΟ ΝΕΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ

ΡΟΥΜΑΝΙΑΤΡΑΝΣΥΛΒΑΝΙΑ. ΑΡΑΝΤ. ΜΟΝΗ ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΣΤΥΛΙΤΟΥ ΓΚΑΪ. 
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. 
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΕ ΞΥΛΙΝΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ. 16 ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ



ΡΟΥΜΑΝΙΑΤΡΑΝΣΥΛΒΑΝΙΑ. ΑΡΑΝΤ.
ΜΟΝΗ ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΣΤΥΛΙΤΟΥ ΓΚΑΪ.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΙΚΟΔΗΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΣΜΑΝΑ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ.
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ